Εβδομάδα των Παθών

Νταλί, "Ο Εσταυρωμένος"

Η Μεγάλη Εβδομάδα είναι η εβδομάδα πριν το Πάσχα (από την Κυριακή των Βαϊων το βράδυ μέχρι το Μ.Σάββατο) και ονομάζεται «Μεγάλη» από την ανάμνηση των γεγονότων τα οποία και θεωρούνται ιδιαίτερα σημαντικά για τη χριστιανική θρησκεία.

Η Μεγάλη Εβδομάδα λέγεται επίσης και "Αγία Εβδομάδα".

Τι τελείται τις ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδας;
Οι τέσσερις πρώτες ημέρες μας προετοιμάζουν πνευματικά για το θείο δράμα και οι Ακολουθίες ονομάζονται «Ακολουθίες του Νυμφίου».

Μεγάλη Δευτέρα (Κυριακή Βαϊων βράδυ):
Τη Μεγάλη Δευτέρα κυριαρχούν δύο γεγονότα:
α) Η ζωή του Ιωσήφ του 11ου γιού του Πατριάρχη Ιακώβ, του ονομαζόμενου Παγκάλου, δηλαδή του ωραίου στο σώμα και στην ψυχή. Ο Ιωσήφ προεικονίζει με την περιπέτειά του (που πουλήθηκε σκλάβος στην Αίγυπτο) τον ίδιο τον Χριστό και το πάθος Του.
β) Το περιστατικότης άκαρπης συκιάς την οποία ξέρανε ο Χριστός:
Συμβολίζει τη Συναγωγή των Εβραίων και γενικά τη ζωή του Ισραηλιτικού λαού που ήταν άκαρποι από καλά έργα.  

Ελ Γκρέκο, "Προσευχή στο όρος των Ελαιών"

Μεγάλη Τρίτη (Μεγάλη Δευτέρα βράδυ):
Τη Μεγάλη Τρίτη θυμόμαστε και ζούμε δύο παραβολές:
α) Των δέκα παρθένων που μας διδάσκει να είμαστε προνοητικοί και έτοιμοι, γεμάτοι από πίστη και φιλανθρωπία.
β) Των Ταλάντων, που μας διδάσκει ότι πρέπει να είμαστε εργατικοί και να καλλιεργούμε τα πνευματικά μας χαρίσματα.
 

Μεγάλη Τετάρτη (Μεγάλη Τρίτη βράδυ):
Η Μεγάλη Τετάρτη είναι αφιερωμένη στην αμαρτωλή γυναίκα, που μετανιωμένη άλειψε τα πόδια του Κυρίου με μύρο και συγχωρήθηκε για τα αμαρτήματά της, αφού έδειξε μεγάλη αγάπη και πίστη στον Κύριο. Ψάλλεται το περίφημο τροπάριο (δοξαστικό) της Υμνογράφου Μοναχής Κασσιανής.
 

Ντα Βίντσι, "Ο Μυστικός Δείπνος"

Μεγάλη Πέμπτη (Μεγάλη Τετάρτη βράδυ):
Τη Μεγάλη Πέμπτη  έχουμε τέσσερα γεγονότα:
α) τον Ιερό Νιπτήρα, το πλύσιμο δηλαδή των ποδιών των μαθητών από τον Κύριο, δείχνοντας για το ποια πρέπει να είναι η διακονία των πιστών στην Εκκλησία.
β) τον Μυστικό Δείπνο, δηλαδή την παράδοση του Μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας.
γ) την Προσευχή του Κυρίου στο Όρος των Ελαιών και
δ) την Προδοσία του Ιούδα, δηλαδή την αρχή του Πάθους του Κυρίου.
 

Ελ Γκρέκο, "Ο Χριστός αίρων τον Σταυρόν"

Ελ Γκρέκο, "Ο διαμερισμός των ιματίων"

Μεγάλη Παρασκευή (Μεγάλη Πέμπτη βράδυ):
Τη Μεγάλη Παρασκευή έχουμε την Κορύφωση του θείου δράματος. Τελείται η «Ακολουθία των Παθών» και θυμόμαστε και βιώνουμε τα Σωτήρια και φρικτά Πάθη του Κυρίου. Δηλαδή:
α) τα πτυσίματα
β) τα μαστιγώματα
γ) τις κοροϊδίες
δ) τους εξευτιλισμούς
ε) τα κτυπήματα
στ) το αγκάθινο στεφάνι και κυρίως την
ζ) Σταύρωση και
η) τον θάνατο του Χριστού 

Καραβάτζιο, "Η Ταφή"

Μεγάλο Σάββατο (Μεγάλη Παρασκευή πρωϊ και βράδυ):
Το Μεγάλο Σάββατο το πρωϊ γιορτάζουμε:
α) την Ταφή Του Κυρίου και
β) την Κάθοδό Του στον Άδη.

 Έτσι, Μεγάλη Παρασκευή το πρωϊ (ημερολογιακά), τελούνται οι εξής ακολουθίες: Ακολουθία των Μεγάλες Ωρών και στις 12.00 το μεσημέρι η ακολουθία της Αποκαθηλώσεως και της Ταφής Του Κυρίου από τον Ιωσήφ τον Αριμαθαίας και το Νικόδημο τον Φαρισαίο, μέλος του Μ. Συμβουλίου και κρυφό μαθητή του Κυρίου.
Την ΜεγάληΠαρασκευή το βράδυ (ημερολογιακά) ψάλλονται τα Εγκώμια και έχουμε την περιφορά του Επιταφίου.
Το Μεγάλο Σάββατο (ημερολογιακά) το πρωϊ, έχουμε την λεγόμενη «Πρώτη Ανάσταση», δηλαδή το προανάκρουσμα της Αναστάσεως που μεταδίδουν οι ύμνοι και της προσμονής της λυτρώσεως όλης της κτίσεως από την φθορά και το θάνατο.
 

Ελ Γκρέκο, "Η Ανάσταση"

Το Μεγάλο Σάββατο στις 12.00 μμ (δηλαδή ουσιαστικά την Κυριακή), έχουμε την ζωηφόρο Ανάσταση του Κυρίου μας, την ήττα του θανάτου και της φθοράς και την αφή του Αγίου Φωτός στον κόσμο από τον Πανάγιο Τάφο.
Κυριακή του Πάσχα στις 11.00 π.μ. ή το απόγευμα, τελείται ο «Εσπερινός της Αγάπης», όπου σε πολλές γλώσσες διαβάζεται το Ιερό Ευαγγέλιο και διατρανώνεται παγκοσμίως η νίκη του θανάτου και η εποχή της Καινούριας Διαθήκης, της χαράς και της Αναστάσιμης ελπίδας.

Ποιο είναι το βαθύτερο νόημα των Παθών και της Αναστάσεως για όλους εμάς τους πιστούς;
Οι πιστοί βιώνουμε τα πάθη και την Ανάσταση του Χριστού συμμετέχοντας ενεργά σε αυτά με «συμπόρευση», «συσταύρωση» και «συνανάσταση». Ο Χριστός με τη θέλησή του (εκουσίως), έπαθε και ανέστη για να σωθούμε όλοι εμείς. Αυτό σημαίνει ότι δεν λυπούμαστε «μοιρολατρικά» για το Πάθος του, αλλά για τις δικές μας αμαρτίες και, αφού μετανοιώνουμε ειλικρινώς, μπορούμε να κάνουμε υποκειμενική - προσωπική σωτηρία την αντικειμενική σωτηρία που χάραξε ο Χριστός.

"Το Φιόρο του Λεβάντε"

Μια πολύ όμορφη παράσταση με ερμηνείες που αξίζουν πολλά μπράβο, έδωσαν οι μαθητές της θεατρικής ομάδας του σχολείου μας, με το έργο "Το Φιόρο του Λεβάντε", του Γρηγόρη Ξενόπουλου.

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα του έργου

Ο Γρηγόριος Ξενόπουλος είναι ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες λογοτέχνες. Γεννήθηκε το 1867 στην Κωνσταντινούπολη, μεγάλωσε στη Ζάκυνθο και σπούδασε μαθηματικά στην Αθήνα. Κατά τον Ελληνοϊταλικό πόλεμο του 1940, μαζί με άλλους Έλληνες λογίους, προσυπέγραψε την Έκκληση των Ελλήνων Διανοουμένων προς τους Διανοούμενους ολόκληρου του Κόσμου με την οποία  καυτηριάζονταν η κακόβουλη ιταλική επίθεση. Ο Ξενόπουλος ήταν πολυγραφότατος συγγραφέας. Έγραψε πάνω από 80 μυθιστορήματα και πλήθος διηγημάτων. 

Τα έργα του διαδραματίζονται στην Αθήνα και τη Ζάκυνθο. 

 Θεωρείται ο εισηγητής του "αστικού μυθιστορήματος", δηλαδή του μυθιστορήματος που διαδραματίζεται στα αστικά κέντρα. Βασικό θέμα στα έργα του είναι ο έρωτας, κυρίως έρωτας μεταξύ ατόμων από διαφορετικές τάξεις. Αρετές του έργου του είναι η αφηγηματική ευχέρεια, η ικανότητα να κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη και η παρατηρητικότητα. Ο Ξενόπουλος χρησιμοποιεί περιστατικά και από την ίδια του τη ζωή με τρόπο όμως που αυτά να περνάνε σαν φανταστικά. Πέθανε το 1951 στην Αθήνα.
 
Το έργο "Το Φιόρο του Λεβάντε" γράφτηκε το 1914. 

Ο Νιόνιος Νιονιάκης, τετραπέρατος Ζακυνθινός, πανέξυπνος, αθώος, γαλίφης και καταφερτζής, πολυμήχανος, όλα τα φέρνει βόλτα, όλα τα παλεύει, εκτός από το φόβο του για τους σεισμούς! «Πολύ κούνια αφέντη, πολύ κούνια! Όλο σκόρσο και σπαβέντο!». 

Έτσι, μία ωραία πρωΐα....αφήνει τη μάνα του και τη Ζάκυνθο που λατρεύει, παίρνει την κιθάρα του που λατρεύει επίσης, και να σου τον στην Αθήνα. Επιστάτης στον κύριο Βάλδη. Ο κύριος Βάλδης, ένας συμπατριώτης, που επίσης άφησε το νησί και απολαμβάνει την αστική ζωή στην πρωτεύουσα, δικηγόρος με καριέρα, με γυναίκα, με πεθερά, με ερωμένη, με δύο κόρες και επίδοξους γαμπρούς να μπαινοβγαίνουν μες στο σπίτι, τάχαμου πως θέλουν να το νοικιάσουν, ένα χάος! Και ποιος θα βάλει τάξη στο χάος; Μα ο Νιόνιος φυσικά! Που στην αρχή όλοι τον «κογιονάρουνε» αλλά με τον καιρό, με ψέματα, με αλήθειες και κόλπα χίλια δύο, κάθε κατεργάρης πάει στον πάγκο του. Τους γίνεται απαραίτητος! Τίποτα δεν γίνεται χωρίς τον Νιόνιο! Από επιστάτης, «αφέντης»! Έλα όμως που αρχίζει να του λείπει η «Ζακυθούλα» του όλο και πιο πολύ, και δεν αντέχει άλλο τη βουή «τση Αθήνας»; «Ούλα στονάρουνε εδώ! Οι καμπάνες, οι πουλητάδες τση ρούγας, τα τραμ, τ’αυτοκίνητα, τα σκυλιά που βαΐζουνε, οι δούλες που κλαίνε, οι κανταδόροι τση νύχτας, ούλα! Δεν μπορώ άλλο! Ίσια μ’ έδέκει!» "Το Φιόρο του Λεβάντε" είναι έργο νοσταλγίας. Ο ήρωας του νοσταλγεί το νησί που άφησε, όπως το νοσταλγεί κι ο Ζακυνθινός Ξενόπουλος, που, όταν γράφει το έργο, έχει τριάντα χρόνια μακριά του.

Ο υπηρέτης ως καταλύτης στις οικογενειακές και κοινωνικές σχέσεις είναι ένα μοτίβο που συναντάται στην κωμωδία από την ελληνική αρχαιότητα. Στα αδιέξοδα της αστικής τάξης και της συντηρητικής ηθικής έρχεται να δώσει τη λύση η ‘βάση’, ο εκπρόσωπος της λαϊκής τάξης, που η ανάγκη της επιβίωσης έχει προικίσει τους ανθρώπους της με ευστροφία, καπατσοσύνη, πανουργία αλλά και αφοπλιστική καθαρότητα.

Ο Νιόνιος έρχεται στο αστικό σπίτι ως επιστάτης, για να υπενθυμίσει εκείνον τον άλλον τρόπο ζωής στο νησί. Προσκολλημένος στις παραδοσιακές σχέσεις αφέντη και υποτακτικού, όπως ήταν βιωμένες στη Βενετοκρατούμενη και αργότερα Αγγλοκρατούμενη Ζάκυνθο, με υπερηφάνια όμως και οξύνοια, καταγίνεται στο να διορθώσει τα κακώς κείμενα του σπιτιού ή τουλάχιστον ν' αποκαταστήσει αμφίβολες και αδιαφανείς καταστάσεις. …Ο αλέγρος Ζακυνθινός χωρίς κανείς να τον πάρει είδηση, χωρίς τυμπανοκρουσίες και μεγάλα λόγια, χωρίς ταραχές και ξεμπροστιάσματα, ικανοποίησε και έλυσε ό,τι απασχολούσε τους αφεντάδες του με όλο εκείνο το ταπεραμέντο του Ζακυνθινού…

Φεύγει, αφού έχει τελειώσει την αποστολή του, και παρά την αγραμματοσύνη του και την άγνοια βασικών τεχνολογικών επιτευγμάτων της εποχής του όπως λ.χ. το τηλέφωνο, αφήνει ένα κενό στους ανθρώπους του σπιτιού, που σίγουρα θα θυμούνται το μπρίο του, το τραγούδι του, την καπατσοσύνη του και τελικά έναν ζακυνθινό που πέρασε από τη ζωή τους και που εκτός του ότι τους έλυσε προβλήματα, τους ζέστανε και τους ζωντάνεψε με τα συμπαθητικά του καμώματα, την ιδιοτροπία και τις γκάφες του, με την τρυφεράδα, την πονηριά και την εντιμότητα, την αφοσίωση, τη σβελτάδα και την αποφασιστικότητά του. 

"Φαύστα", μια παράδοξη ιστορία!!

 

Το έργο "Φαύστα" του Μποστ παρουσίασε η θεατρική ομάδα του 4ου Λυκείου σήμερα το απόγευμα στην Αίθουσα Εκδηλώσεων του σχολείου μας σε μια πολύ όμορφη και προσεγμένη παράσταση.

Ο Χρύσανθος (Μέντης) Μποσταντζόγλου, γνωστός περισσότερο με το ψευδώνυμο Μποστ, ήταν σκιτσογράφος και γελοιογράφος, θεατρικός συγγραφέας, στιχουργός και ζωγράφος.  Γεννήθηκε το 1918 στην Κωνσταντινούπολη και πέθανε το 1995.

Ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά του έργου του είναι η γλώσσα του και τα επίτηδες ανορθόγραφα κείμενα. Όπως είχε δηλώσει ο ίδιος, γελοιοποιώντας την καθαρεύουσα πίστευε ότι ίσως μπορέσει να βοηθήσει στην ταχύτερη καθιέρωση της δημοτικής γλώσσας. Προκειμένου να σατιρίσει την καθαρεύουσα, ανακάτευε λόγιες εκφράσεις με λαϊκές και έγραφε εντελώς ανορθόγραφα, διεκτραγωδώντας τον ημιμαθή Έλληνα, που προσπαθούσε να χρησιμοποιήσει την καθαρεύουσα, καθώς εκείνη την εποχή η δημοτική θεωρούνταν "ύποπτη", κατά δήλωση του ιδίου του Μποστ. Συχνά με την παραφθορά των λέξεων ή την ανορθόγραφη απόδοση του ήχου της δημιουργούσε εσκεμμένα συνειρμούς, με άλλες έννοιες, τις οποίες διακωμωδεί. Επίσης συχνά, χρησιμοποιούσε μεταφορικές εκφράσεις με την κυριολεκτική τους έννοια. 

Ο σουρεαλισμός, σήμα κατατεθέν του θεατρικού του λόγου,  ταιριάζει απόλυτα με τη σουρεαλιστική ελληνική πραγματικότητα.

Η σάτιρα του στοχεύει κυρίως τον μικροαστό Έλληνα των μεταπολεμικών δεκαετιών. Το χιούμορ του  λειτουργεί λυτρωτικά. Το έργο “Φαύστα” γράφτηκε το 1962. Ο Μποστ, με το χαρακτηριστικό δεκαπεντασύλλαβο, σατιρίζει τη μικροαστική νοοτροπία και θίγει τα κακώς κείμενα και τη σοβαροφάνεια της ελληνικής κοινωνίας, οδηγώντας τους θεατές σε ένα ταξίδι λύτρωσης από τα συμπλέγματα και τις παγιωμένες λογικές που τους κατατρέχουν. Πρόσωπα-καρικατούρες που μπαινοβγαίνουν στη σκηνή, μέσα από ξεκαρδιστικά επεισόδια, συνθέτουν μια παράδοξη ιστορία, η οποία αγγίζει τον σουρεαλισμό, ξεπερνά το παράλογο και χαρίζει χαμόγελο σε εποχές που κάτι τέτοιο θεωρείται σχεδόν ύποπτο.

 Η υπόθεση περιστρέφεται γύρω απ’ την Φαύστα και το σύζυγό της, τον Γιάννη. Όλα ξεκινούν όταν ο Γιάννης ,πηγαίνοντας για ψάρεμα με την 4χρονη κόρη τους, χάνει το παιδί στη θάλασσα, ενώ οι φήμες για την ύπαρξη ενός θαλάσσιου τέρατος οργιάζουν. Μετά από μερικά χρόνια και ενώ φέρνει σπίτι ένα τεράστιο ψάρι που έπιασε, ως εκ θαύματος, ξαναβρίσκουν την κόρη τους που βγαίνει σώα και αβλαβής από την κοιλιά του ψαριού. Η μοίρα όμως θα τους την στερήσει για άλλη μια φορά , καθώς το κορίτσι δεν προλαβαίνει να πλυθεί και η θαλασσινή της μυρωδιά την κάνει λεία για τις πεινασμένες γάτες της γειτονιάς….

"Εν όψει" σταδιοδρομίας

Παρουσιάστηκε σήμερα στην αίθουσα εκδηλώσεων του σχολείου μας το Πρόγραμμα ημέρας σταδιοδρομίας, το οποίο παρακολούθησαν οι μαθητές των τριών τμημάτων της Γ' Γυμνασίου. 

Στην αρχή προβλήθηκε ένα μικρό Power Point, φτιαγμένο από τους μαθητές με τίτλο "Τι κάνω μετά;", στο οποίο μεταφέρθηκαν κάποιοι προβληματισμοί τους για το αύριο.

Στη συνέχεια έγινε παρουσίαση επαγγελμάτων από προσκεκλημένους επαγγελματίες διαφορετικών χώρων και ειδικότερα:

• Σπουδές στη Δημοσιογραφία - Το επάγγελμα του δημοσιογράφου, από τη δημοσιογράφο του ΑNT1 κα Μαρία Χούκλη.

• Σπουδές στην Αθλητική Επιστήμη και το αθλητικό Management. Tο επάγγελμα του γυμναστή και του αθλητικού μάνατζερ, από τον κ Κώστα Μουντάκη, καθηγητή του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου.

• Το επάγγελμα του Παιδοψυχίατρου, από την κα Έφη Μπάρλου, παιδοψυχίατρο.

• Σπουδές στην Ιατρική-Το επάγγελμα του γιατρού, από την κα Σίσυ Αναστασοπούλου, ιατρό καρδιολόγο του Σισμανόγλειου Νοσοκομείου.

Τέλος οι μαθητές ενημερώθηκαν για τη Μεταγυμνασιακή Εκπαίδευση στο Γενικό Λύκειο, από την κα Ελισσάβετ Τσαγκουρνού, υπεύθυνη ΚΕΣΥΠ Αγίας Παρασκευής και για τη Μεταγυμνασιακή Τεχνική-Επαγγελματική Εκπαίδευση, από τον κ. Θεόδωρο Μπουρλιάσκο, Δ/ντή του 1ου ΕΠΑΛ Αγίας Παρασκευής.

Οι μαθητές διατύπωσαν ενδιαφέρουσες ερωτήσεις στους ομιλητές και εξέφρασαν το ενδιαφέρον και την αγωνία τους για το επαγγελματικό τους μέλλον στις παρούσες καταστάσεις.

Στην αίθουσα εκδηλώσεων εκτέθηκαν και έργα των μαθητών που είχαν ως θέμα τους διάφορα παραδοσιακά επαγγέλματα.

7η συνάντηση Μαθητικής Δημιουργίας

Από 14-21 Απριλίου θα πραγματοποιηθεί η 7η συνάντηση Μαθητικής Δημιουργίας στην οποία συμμετέχουν τα σχολεία της πόλης μας.

Το σχολείο μας παίρνει μέρος με το έργο "Το Φιόρο του Λεβάντε" του Γρ. Ξενόπουλου, που θα παρουσιαστεί το Σάββατο 20 Απριλίου στις 11.00 πμ. στην αίθουσα εκδηλώσεων του σχολείου.

Στην αίθουσα εκδηλώσεων του σχολείου μας θα παρουσιαστεί ακόμη την Πέμπτη 14 Απριλίου και ώρα 19.00 το έργο "Φαύστα" του Μποστ, από τη θεατρική ομάδα του 4ου Λυκείου Αγίας Παρασκευής.

"Αναδεικνύοντας τον Υμηττό"

Με αφετηρία και τερματισμό την κεντρική πλατεία της πόλης μας διεξήχθη σήμερα 14 Απριλίου ο Αγώνας Δρόμου για όλες τις ηλικίες με την επωνυμία:

 "1ος Δρόμος Ζωής Δήμου Αγίας Παρασκευής" "ΑΝΑΔΕΙΚΝΥΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΥΜΗΤΤΟ – 2013". 

Ο Δήμος Αγίας Παρασκευής και ο Πολιτιστικός και Αθλητικός Οργανισμός Δήμου Αγίας Παρασκευής (ΠΑΟΔΑΠ), προκήρυξε αυτόν τον Αγώνα μετά από την εισήγηση-συνδρομή της Ομάδας Αθλητών Μαραθωνίου Αθηνών, με την επωνυμία «O.R.A.M.A.», και σε συνεργασία με τον Σύνδεσμο Εφέδρων Αξιωματικών Ανατολικής Αττικής. 

Ο Αγώνας περιελάμβανε τρείς διαδρομές και μπορούσε ο κάθε συμμετέχων να επιλέξει αυτή που θεωρούσε κατάλληλη για τον ίδιο. Η πρώτη διαδρομή ήταν ενός χιλιομέτρου, η δεύτερη 2,4 χιλιομέτρων και η τρίτη 14 χιλιομέτρων. Στην πρώτη έλαβαν μέρος μαθητές των Δημοτικών σχολείων της πόλης, στη δεύτερη των Γυμνασίων κυρίως, λίγοι των Λυκείων και ελάχιστοι μεγαλυτέρων ηλικιών.

Χάρτης 3ης διαδρομής

Προκάλεσε έκπληξη και  θαυμασμό η πολύ μεγάλη συμμετοχή στην τρίτη διαδρομή, η οποία ήταν και η δυσκολότερη λόγω της βατότητας (9 χλμ. άσφαλτος και 5 χλμ. χώμα) αλλά και της υψομετρικής διαφοράς που υπήρχε (219 μ. - 460 μ.). Αυτό απέδειξε ότι οι περισσότεροι προτιμούν τις προκλήσεις και αγαπούν τη φύση!!

 Όπως ειπώθηκε κι από τους διοργανωτές: 

"Ο Υμηττός πρέπει να μείνει πάντα πράσινος" 

Η Οδύσσεια μας διδάσκει...

Ας ρίξουμε μια ματιά στη Βίβλο των Ελλήνων, δηλαδή στα ΟΜΗΡΙΚΑ ΕΠΗ και ας διδαχτούμε από το πνεύμα του Οδυσσέα.
Όταν ο Οδυσσέας φτάνει στην Ιθάκη, η μεγίστη επιθυμία του είναι ΝΑ  ΠΑΡΕΙ ΠΙΣΩ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ, τον κόσμο που του έκλεψαν. Παρά την μεγάλη του λαχτάρα, διατηρεί την ανωνυμία του και μεταμορφωμένος σε ζητιάνο από τη θεά Αθηνά πηγαίνει στο παλάτι, ώστε να ελέγξει την κατάσταση και να πάρει τις πληροφορίες που θέλει, υπομένοντας καρτερικά τις προσβολές και την χλεύη των μνηστήρων. 

ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΤΟΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ, ΕΙΝΑΙ Η ΕΠΙΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΣΤΟΧΟΥ ΚΑΙ ΟΧΙ Η ΣΤΕΙΡΑ ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΗ.

Γι αυτό τον λόγο και είναι ο αγαπημένος της Θεάς ΑΘΗΝΑΣ, της Θεάς που αντιπροσωπεύει τη νόηση, τη σοφία, την στρατηγική της σκέψης και του πολέμου. Της Θεάς που μελετά τον εχθρό και τον πολεμά με τα ίδια του τα όπλα.

Όταν όμως έρχεται η ώρα, όταν τους έχει στριμώξει όλους άοπλους σ' ένα  δωμάτιο, όταν φανερώνεται πάνοπλος, τότε εκφράζει την οργή του και δε δείχνει οίκτο, γιατί ο κόσμος του είναι το βιός του, που δημιούργησε με τον δικό του ιδρώτα, ΕΙΝΑΙ Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΟΥ που οι μνηστήρες καταχράστηκαν και καπηλεύτηκαν μαζί με την φιλοξενία του οίκου του, που τίμησε τον Ξένιο Δία.
Ο ισχυρότερος αντίπαλός του είναι ο ΑΝΤΙΝΟΟΣ. Η λέξη μιλά απο μόνη της. Είναι η αντι-νόηση, είναι ο τρόπος με τον οποίο θολώνει κάποιος τις καταστάσεις και την πραγματικότητα, ώστε να μην σκεφτόμαστε καθαρά και να μας ελέγχει. Είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την καθυπόταξη και δουλεία του ανθρώπου.

Ο επόμενος είναι ο ΕΥΡΥΜΑΧΟΣ. Αυτός που μάχεται με κάθε τρόπο, με εύρος, με κάθε μέσον, ο δεινός και αδίστακτος μαχητής.
Μετά ο ΑΜΦΙΝΟΜΟΣ! Αυτός που διαστρεβλώνει τον νόμο  και την τάξη των πραγμάτων, ο επικίνδυνος, γιατί είναι και έτσι και αλλιώς!

Τέλος ο ΑΓΕΛΑΟΣ! Αυτός που άγει τον λαό, που τον παρασύρει με την βοήθεια του Αντί-νοου. Που τον μετατρέπει σε κατευθυνόμενη αγέλη!

Κανένα όνομα στα Ομηρικά έπη δεν είναι δοσμένο στην τύχη! Κρύβουν  βαθύτατα νοήματα και στο χέρι μας είναι να τα αποκρυπτογραφήσουμε και να διδαχτούμε, ή καλύτερα να συνετιστούμε. Οι πρόγονοί μας μιλούν, οι πρόγονοί μας μας λένε τι να κάνουμε, μας λένε πώς να πολεμήσουμε.
Και ο Αντίνοος, ο στόχος της πρώτης φονικής βολής του Οδυσσέα, είναι αυτός ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ να πεθάνει πρώτος. Και τον σκοτώνει ρίχνοντας του το βέλος στο λαιμό, το όργανο της ομιλίας, δηλαδή της επικοινωνίας, που την χρησιμοποιεί ενάντια στη νόηση των ανθρώπων! 

Ας σκεφτούμε λοιπόν τον τρόπο που οι σύγχρονες σειρήνες προσπαθούν να παραπλανήσουν τον νου μας, να μας κατευθύνουν, να διαστρεβλώσουν τα πάντα! Ας σκεφτούμε,  ας διδαχτούμε κι ας πορευτούμε!

Προσοχή στα ψέματα!!! Πρωταπριλιά!

Κάθε χρόνο την 1η Απριλίου αναβιώνει το έθιμο με τα αθώα ψέματα. Πρόκειται για μία παιγνιώδη συνήθεια των ανθρώπων, με παγκόσμια διάσταση. 
Το έθιμο έλκει την καταγωγή του από τη Δύση και ρίζες του ανιχνεύονται στους αρχαίους Κέλτες, οι οποίοι συνήθισαν την Πρωταπριλιά που καλυτέρευε ο καιρός να βγαίνουν για ψάρεμα. Τις περισσότερες φορές γύριζαν με άδεια χέρια, αλλά οι ψεύτικες ιστορίες τους για μεγάλα ψάρια έδιναν κι έπαιρναν.
  

Σύμφωνα με την επικρατέστερη θεωρία, το έθιμο της Πρωταπριλιάς ξεκίνησε από τη Γαλλία το 1564, όταν ο βασιλιάς Κάρολος ο 9ος διέταξε να μεταφερθεί η μέρα της Πρωτοχρονιάς από την 1η Απριλίου στην 1η Ιανουαρίου.
Μέχρι τότε, η αλλαγή του χρόνου ξεκινούσε την 25η Μαρτίου, λίγο μετά την εαρινή ισημερία, και όταν κορυφωνόταν το οκταήμερο των εορταστικών εκδηλώσεων, δηλαδή την 1η Απριλίου, γινόταν η μετάβαση στο νέο έτος.
Με την υιοθέτηση λοιπόν του Γρηγοριανού ημερολογίου - το οποίο ο Πάπας Γρηγόριος ο 13ος λίγο αργότερα, το 1582, διέταξε με παπική βούλα να αντικαταστήσει το Ιουλιανό, ακολουθώντας τις οδηγίες της Συνόδου του Τρέντο (1545-1563) - η έναρξη του έτους μεταφέρθηκε στην 1η Ιανουαρίου.
Ωστόσο, είτε επειδή τα νέα άργησαν να φτάσουν σε όλα τα μέρη της Γαλλίας, είτε επειδή ορισμένοι δύστροποι αρνήθηκαν να συμμορφωθούν με τις προσταγές του βασιλιά, η 1η Απριλίου εξακολούθησε να αποτελεί γι' αυτούς την ημέρα αλλαγής του έτους.
Το αποτέλεσμα ήταν οι άλλοι να τους κοροϊδεύουν, αποκαλώντας τους «ψάρια του Απρίλη», επειδή αυτή την εποχή του χρόνου γίνεται η μετάβαση από τον ζωδιακό κύκλο των Ιχθύων.
Τους έστελναν λοιπόν ψεύτικα δώρα, προσκλήσεις σε ανύπαρκτες γιορτές, κλπ.
Από τη Γαλλία το έθιμο ταξίδεψε στην Αγγλία τον 18ο αιώνα και από κει στην Αμερική και τον υπόλοιπο κόσμο.
Στη Σκωτία, το έθιμο διαρκεί δύο ημέρες, από τις οποίες η δεύτερη - η «μέρα της ουράς» - είναι αφιερωμένη σε φάρσες που σχετίζονται με το πίσω μέρος του σώματός μας. Έτσι, για παράδειγμα, κολλούν σημειώματα στα οπίσθια κάποιου, με την ένδειξη «Κλώτσα με», κλπ. 
Στο Μεξικό, η «Ημέρα των Αθώων», όπως ονομάζεται - κάτι αντίστοιχο του εθίμου της πρωταπριλιάς - γιορτάζεται την 28η Δεκεμβρίου.  

Στην Ελλάδα το έθιμο πρέπει να ήταν γνωστό από την εποχή των Σταυροφοριών. Η συνήθεια να λένε ψέματα δεν είναι άγνωστη στην Ελλάδα. Μάλιστα, αποτελεί, όπως υποστηρίζει ο λαογράφος Γεώργιος Μέγας, συνήθη μηχανισμό στην προσπάθεια εξασφάλισης της επιτυχίας μιας μαγικής ενέργειας ή ενός δύσκολου έργου, βάσει της αντίληψης ότι η ψευδολογία ξεγελά και εμποδίζει τις βλαπτικές δυνάμεις. Και το ψέμα της Πρωταπριλιάς είναι «ένα σκόπιμο ξεγέλασμα των βλαπτικών δυνάμεων που θα εμπόδιζαν την αγροτική παραγωγή», σύμφωνα με το λαογράφο Δημήτριο Λουκάτο.
Η βασική ιδέα βέβαια παρέμεινε ίδια. Λέμε αθώα  ψέματα με σκοπό να ξεγελάσουμε το «θύμα» μας. Σε κάποιες περιοχές της πατρίδας μας, θεωρούν ότι όποιος καταφέρει να ξεγελάσει τον άλλο, θα έχει την τύχη με το μέρος του όλη την υπόλοιπη χρονιά. Σε κάποιες άλλες πιστεύουν ότι ο «θύτης» θα έχει καλή σοδειά στις καλλιέργειες του. Όσο για το «θύμα», πιστεύεται ότι, σε αντίθεση με τον «θύτη», θα έχει γρουσουζιά τον υπόλοιπο χρόνο και πιθανότατα αν είναι παντρεμένος θα χηρέψει γρήγορα.  
Στη Θράκη το βρόχινο νερό της Πρωταπριλιάς θεωρείται θεραπευτικό και γι’ αυτό το μαζεύουν σε μπουκάλι και πίνει απ’ αυτό ο άρρωστος. 
Στην Κομοτηνή, την παλιά Γκιουμουλτζίνα, λέγανε πως την πρωταπριλιά το είχαν σε καλό να γελούν, «για να γίνουν τα κουκούλια τους», όταν, βέβαια, είχαν σηροτροφία (εκτροφή μεταξοσκωλήκων).  
Στην  Τζαντώ της Ανατολικής Θράκης, είχανε, λέει, σε καλό να γελάσουν τον άλλον, για να κάνουν τα δέντρα καρπό Μα κείνος που ξεγελιόταν το είχε σε κακό όλο το χρόνο θα ήτανε γελασμένος, κι αν ήταν παντρεμένος, θα χήρευέ.  
Στην Άνδρο, πάλι, λένε ψέματα την 1η του Μάρτη κι όχι την Πρωταπριλιά.

Διάσημες πρωταπριλιάτικες φάρσες

 -Βρέθηκε ο τάφος και το κώνειο του Σωκράτη: Το έθιμο της Πρωταπριλιάς τίμησε και το ελληνικό υπουργείο Πολιτισμού το 1995! Το... made in Greece ψέμα ήθελε τον τάφο του Σωκράτη να έχει βρεθεί κοντά στην Ακρόπολη. Η εύρεση δε, συνοδεύονταν από υπολείμματα του κώνειου. Η είδηση φιλοξενήθηκε μέχρι και στα ξένα ΜΜΕ, για να αποκατασταθεί η αλήθεια λίγο αργότερα!

-Ήρθε το τέλος του κόσμου: Ίσως από τις πιο πετυχημένες πρωταπριλιάτικες φάρσες! Το Ινστιτούτο «Franklin» το 1940 ενημέρωσε ότι την επόμενη μέρα θα έρχονταν το τέλος του κόσμου. Φυσικά, έγινε αλαλούμ, ενώ λίγο μετά ο εμπνευστής της ιδέας είδε την πόρτα της εξόδου από το Ινστιτούτο.

-Αλλαγή στα μαθηματικά: Ο φυσικός Marc Boslough είχε την ιδέα να κοροϊδέψει τους επιστήμονες και όχι μόνο, ανακοινώνοντας την πρόθεση της Αλαμπάμα να αλλάξει με νόμο... την τιμή της μαθηματικής σταθεράς «π» από 3.14159 σε 3.0, ακολουθώντας τους συμβολισμούς της Βίβλου!

-Οι δείκτες του «Big Ben»: Το ΒΒC όχι μόνο ανακοίνωσε ότι ο «Big Ben» θα λειτουργούσε με νέο μηχανισμό, αλλά θα πωλούνται και οι δείκτες του! Ο διαγωνισμός ήθελε τους πρώτους που θα τηλεφωνούσαν να κέρδιζαν τους δείκτες και φυσικά τα τηλέφωνα «πήραν φωτιά».