Ευχές

Χριστουγεννιάτικα έθιμα

Από τους μαθητές του Β2 και του Β3 ένα αφιέρωμα σε έθιμα της Ελλάδας για τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά.

  Χριστούγεννα στη Μακεδονία 

      Στα Γρεβενά, λίγες μέρες αφού έμπαινε ο Δεκέμβρης, τα αγόρια του χωριού ανέβαιναν σε υψώματα και όλα μαζί φώναζαν δυνατά πολλές φορές «κόλιαντα», για να ακουστούν σε όλο το χωριό. Αυτό συνεχιζόταν κάθε μέρα, μέχρι την 23η Δεκεμβρίου. Ήταν μια προειδοποίηση πως πλησιάζουν τα Χριστούγεννα. Μετά τα μεσάνυχτα της παραμονής των Χριστουγέννων, τα παιδιά κατά ομάδες, (και ήταν πολλά τότε), αφού χτυπούσαν πρώτα την καμπάνα της εκκλησίας, ξεκινούσαν για να πουν τα «κόλιαντα» στα σπίτια του χωριού. Στον ώμο τους είχαν κρεμασμένο τον «τρουβά» για να βάλουν μέσα τις «κλούρες» (μικρά στρογγυλά ψωμάκια), τα κάστανα, τα καρύδια και τα αμύγδαλα που θα τους πρόσφεραν οι νοικοκυρές.

  Χριστούγεννα στον Ν.Φθιώτιδας 

Στα χωριά της δυτικής Φθιώτιδας τα ξημερώματα των Χριστουγέννων συνηθίζουν να "αρραβωνιάζουν τη φωτιά". Οι νοικοκυρές τοποθετούν στο τζάκι ένα πολύ μεγάλο ξύλο και εκείνη την ώρα σύμφωνα με την παράδοση ό,τι ζητήσεις μπορεί να γίνει. Βεβαίως αυτό που θα ζητήσεις πρέπει να αφορά στα παιδιά και όχι στους παντρεμένους. Όμως μετά τους "αρραβώνες" έχουμε το "πάντρεμα της φωτιάς" που γίνεται τα ξημερώματα της πρωτοχρονιάς. Στο τζάκι την παραμονή της πρωτοχρονιάς μπαίνουν δύο μεγάλα ξύλα. Ο νοικοκύρης φροντίζει να είναι ακριβώς ίδια και να καίγονται το ίδιο. Σύμφωνα με την παράδοση τα δύο ξύλα συμβολίζουν την αλλαγή της ημέρας αλλά και την αλλαγή του χρόνου. Η παράδοση επιμένει ότι όποια ευχή και αν κάνει κάποιος εκείνη τη μέρα ακόμη και κατάρα, αυτή θα πιάσει τόπο. Σε άλλες περιοχές της Φθιώτιδας αυτό έχει αντικατασταθεί με το "σπούρνι". Ένα μικρό παιδί κάθεται σταυροπόδι μπροστά στο αναμμένο τζάκι, ρίχνει αλάτι πάνω στη φωτιά και κάνει διάφορες ευχές για την οικογένεια, για την υγεία, για τα σπαρτά που σύμφωνα με την παράδοση "πιάνουν τόπο". Αποζημίωση του μικρού παιδιού είναι το πρώτο και καλύτερο κομμάτι "μπακλαβά" που φτιάχνουν οι νοικοκυρές.

 

  •Είτε με καρύδια που είναι επικρατέστερο είτε με αμύγδαλα κάθε σπίτι στην Ρούμελη έχει το μπακλαβά του. Υπάρχει μάλιστα ανταγωνισμός στις νοικοκυρές για το ύψος που θα έχει το γλυκό τους, το μέγεθος του ταψιού που θα χρησιμοποιήσουν ενώ τις προηγούμενες ημέρες το ξενύχτι είναι δεδομένο για να ανοίξουν τα χειροποίητα "φύλλα".

       •Μέσα σε όλα τα άλλα ξεχωρίζουν το "βασιλόψωμο" και οι "βασιλοκουλούρες" που τρώγονται ανήμερα του Αγίου Βασιλείου, αφού από τον Αϊ Βασίλη πήρε το όνομά του. Σε ορισμένες περιοχές εκτός από αλεύρι οι νοικοκυρές βάζουν μέσα ρεβύθι αλεσμένο, ή ακόμη και ντόπιο καλαμπόκι. Βάζουν μέσα βασιλικό και μυρωδικά και πάνω του δημιουργούν διάφορα σχήματα και παραστάσεις οι οποίες έχουν σχέση με την καθημερινότητα. Αφορούν είτε στην παραγωγή και τα χωράφια, είτε στην υγεία και τα ακίνητα είτε στην οικογένεια. Μετά το ψήσιμο του είναι έτοιμο να κοπεί, την ώρα του φαγητού, το μεσημέρι της Πρωτοχρονιάς.

  Χριστούγεννα στην Πελοπόννησο

  •Το «Ψωμί του Χριστού», όπως λέει και το όνομά του το έφτιαχναν οι νοικοκυρές την Παραμονή των Χριστουγέννων, με ευλάβεια και ειδική μαγιά. Επάνω χάραζαν οπωσδήποτε το σταυρό και γύρω – γύρω έφτιαχναν διάφορα σχέδια και στολίδια με ζυμάρι. Την ημέρα των Χριστουγέννων, ο νοικοκύρης του σπιτιού, αφού σταύρωνε τα Χριστόψωμο το έκοβε σε κομμάτια και το μοίραζε στα μέλη της οικογένειας. Δυο – τρεις μέρες πριν από την ημέρα των Χριστουγέννων ζύμωναν καρβέλια με ψωμί. Το ένα από αυτά που τρώγανε και ανήμερα τα Χριστούγεννα ήταν το ψωμί του Χριστού και το έπλαθαν σε σχήμα σταυρού. Τα άλλα Χριστόψωμα τα έκαναν με αμύγδαλα και καρύδια.

•Το πρωί της Πρωτοχρονιάς, η οικογένεια πηγαίνει στην εκκλησία και ο νοικοκύρης κρατάει στην τσέπη του ένα ρόδι, για να το λειτουργήσει. Γυρνώντας σπίτι, πρέπει να χτυπήσει το κουδούνι της εξώπορτας -δεν κάνει να ανοίξει ο ίδιος με το κλειδί του- και έτσι να είναι ο πρώτος που θα μπει στο σπίτι για να κάνει το καλό ποδαρικό, με το ρόδι στο χέρι. Μπαίνοντας μέσα, με το δεξί, σπάει το ρόδι πίσω από την εξώπορτα, το ρίχνει δηλαδή κάτω με δύναμη για να σπάσει και να πεταχτούν οι ρώγες του παντού και ταυτόχρονα λέει: “με υγεία, ευτυχία και χαρά το νέο έτος κι όσες ρώγες έχει το ρόδι, τόσες λίρες να έχει η τσέπη μας όλη τη χρονιά”. Τα παιδιά μαζεμένα γύρω-γύρω κοιτάζουν τις ρώγες, αν είναι τραγανές και κατακόκκινες. Όσο γερές κι όμορφες είναι οι ρώγες, τόσο χαρούμενες κι ευλογημένες θα είναι οι μέρες που φέρνει μαζί του ο νέος χρόνος.

 

Η «Διάνα» είναι πρωτοχρονιάτικο έθιμο της χώρας. Πρόκειται μάλλον για κατάλοιπο της Ενετοκρατίας. Ξημερώματα της Πρωτοχρονιάς, γύρω στις 4.π.μ., έβγαινε η μπάντα της Φιλαρμονικής και γύριζε μέσα στην πόλη παίζοντας το «εωθινό» και τα κάλαντα, μέχρι να ξημερώσει. Τα παλιότερα χρόνια τη «Διάνα» ακολούθαγαν σχεδόν όλοι οι Λευκαδίτες, με πρωταγωνιστές τους ντορατζήδες, που με τις εύθυμες φάρσες τους προκαλούσαν μεγάλο φαρομανητό.

Ο Παν. Ματαφιάς εικάζει ότι το όνομα της «Διάνας» προέρχεται απ’ την ιταλική λέξη Diana, που σημαίνει Αυγερινός και εγερτήριο, το χρονικό διάστημα μεταξύ 4 και 8 π.μ. μια και οι ώρες αυτές συμπίπτουν με τις ώρες που τελείται η πρωτοχρονιάτικη Διάνα. Να σημειωθεί εδώ ότι ενώ η Φιλαρμονική σήμερα βγαίνει αργότερα, διάφορες παρέες, αναβιώνουν τη «Διάνα», προκαλούν στο πέρασμα τους βιβλική καταστροφή, ακόμη και σε περίπτερα κ.ά. καταστήματα του Παζαριού. Νομίζω πάντως ότι ανάμεσα στις καλοστημένες φάρσες και τους βανδαλισμούς υπάρχει μεγάλη διαφορά.

  Χριστούγεννα στην Κρήτη

      •Τα παραδοσιακά κάλαντα την παραμονή των Χριστουγέννων φέρνουν στους δρόμους πόρτα – πόρτα τους πιτσιρικάδες, που πριν από χρόνια μπορεί να έπαιρναν από το χέρι του νοικοκύρη και της νοικοκυράς ένα κουραμπιέ ή ένα μελομακάρονο, σήμερα βγαίνουν στους δρόμους να τα πουν για να πάρουν το χαρτζιλίκι τους. Ομάδες παιδιών κρατώντας το παραδοσιακό τρίγωνο, την Κρητική λύρα, ή άλλα μουσικά όργανα χτυπούν τις πόρτες από νωρίς το πρωί μέχρι και αργα το βράδυ. Στις κουζίνες των σπιτιών τα σύγκλινα, το χοιρινό, τα εντόσθια στο τηγάνι, το ζυμωτό ψωμί, το βραστό Κρητικό πιλάφι, «κυριαρχούν» της γαλοπούλας. Στο τραπέζι τα πατροπαράδοτα μελομακάρονα και κουραμπιέδες που ακόμα και σήμερα πολλές νοικοκυρές εξακολουθούν να παρασκευάζουν στο σπίτι. Επίσης σε πολλά σπίτια συναντά κανείς τα αυγοκαλάμαρα.

Χριστούγεννα στη Σάμο

Στη Σάμο της μέρες των Χριστουγέννων φτιάχνουν τα γλυκά για να γλυκάνουν τον νεογέννητο Χριστό ενώ σφάζουν τα χοιρινά για να φτιάξουν την λεγόμενη "πηχτή", δηλαδή βρασμένο χοιρινό κρέας με λεμόνι που το αφήνουν να πήξει για να το φάνε ανήμερα τα Χριστούγεννα.

Το πρωί της παραμονής των Χριστουγέννων τα παιδιά λένε τα κάλαντα για να πάρουν χρήματα και γλυκίσματα. Την παραμονή της πρωτοχρονιάς φτιάχνουν τις βασιλόπιττες και ανήμερα βάζουν το ρόδι πίσω από την πόρτα για να το σπάσουν με το ποδαρικό ώστε να είναι γεμάτο ευτυχία το σπίτι όλο το χρόνο όπως είναι γεμάτο και το ρόδι.
Την παραμονή από νωρίς το πρωί τα παιδιά λένε τα κάλαντα ενώ ανήμερα το μεσημέρι πηγαίνουν την "ΠΡΟΒΕΝΤΑ" ένα πιάτο με βασιλόπιτα και γλυκά στους γονείς θέλοντας να τους δείξουν την αγάπη τους και την φροντίδα τους ενώ εκείνοι θα τους δώσουν την λεγόμενη  "ΜΠΟΥΠΙΣΤΡΙΝΑ" δηλαδή χρήματα και γλυκά.

Παιχνίδια στην Αρχαία Ελλάδα

 

 Ο ελληνισμός σε πολλές εκφάνσεις του έχει διατηρηθεί αναλλοίωτος ανά τους αιώνες. Πολλά στοιχεία της κουλτούρας μας και των συνηθειών μας έχουν «γεννηθεί» εδώ και χιλιάδες χρόνια και συνεχίζουν να μας χαρακτηρίζουν ως λαό.

Μία ακόμη ένδειξη αποτελούν τα παιχνίδια που έπαιζαν τόσο κατά την αρχαία ελληνική περίοδο όσο και κατά την βυζαντινή, αρκετά εκ των οποίων έχουν φτάσει ως τις μέρες μας.

Άθυρμα: Αφορούσε κάθε παιχνίδι ή φυλαχτό που προοριζόταν για παιδιά. Επρόκειτο για μικρά αντικείμενα τα οποία κρεμούσαν οι μητέρες στα παιδιά τους, προκειμένου να τα προστατεύουν από την κακή τύχη, κλπ. Κάτι σαν τα σημερινές γαλάζιες χάντρες, «ματάκια». Τα παιδιά χρησιμοποιούσαν αυτά τα αντικείμενα και ως παιχνίδι.

Αιώρα:  Η γνωστή σε όλους μας κούνια. Μόνο που η αιώρα σήμερα παραπέμπει συνειρμικά όχι στις παιδικές κούνιες αλλά στις υφασμάτινες κούνιες που προορίζονται κυρίως για ανάπαυση. Κατά τα αρχαία όμως χρόνια υπήρχαν δύο είδη αιώρας: η «σφενδόνη», κατασκευασμένη από σχοινί και το «πέταυρον», που είχε για κάθισμα μία ξύλινη σανίδα. Κατά την βυζαντινή περίοδο την αποκαλούσαν «αιώρα κρεμάστρα».

Βραχιόνιος:  Η σημερινή τραμπάλα. Διέθετε μία μεγάλη οριζόντια σανίδα στις δύο άκρες της οποίας ισορροπούσαν δύο άτομα σε όρθα στάση και λυγίζοντας τα γόνατα ταλαντεύονταν πάνω-κάτω.

Ακινητίνδα: Κάτι σαν το σημερινό κουτσό. Συγκεκριμένα, δύο παιδιά στέκονταν όρθια στο ένα πόδι και νικούσε αυτό που άντεχε περισσότερη ώρα.

Αγώνες αλεκτρυόνων:  Οι γνωστές κοκορομαχίες.

Άμαξις: Προάγγελος των σύγχρονων μικρών αυτοκινήτων, στα οποία ανεβαίνουν τα μικρά παιδιά. Μόνο που η άμαξις διέθετε δύο ρόδες.

Αποδιδρασκίνδα < αποδιδράσκω (=δραπετεύω): Το περίφημο κρυφτό.

Απόρραξις:  ένα είδος παιχνιδιού παραπλήσιο στο μπάσκετ. Πρόκειται για το γκελ που κάνει η μπάλα κάθε φορά που τη χτυπάει κάποιος στο έδαφος. Υπήρχε ακόμη και η ανακρουσία, κατά την οποία το χτύπημα λάμβανε χώρα σε τοίχο.

Αρτιασμός:  Γνωστό σήμερα ως μονά-ζυγά. Ένα παιδί έκρυβε στο χέρι του έναν αριθμό αντικειμένων, τον οποίον έπρεπε να μαντέψει ο συμπαίχτης του. Εάν μάντευε σωστά τότε έπαιρνε εκείνος τα αντικείμενα. Εάν πάλι μάντευε λάθος έπρεπε να δώσει στον άλλον ίσο αριθμό αντικειμένων.
Γιο-γιο: Το συγκεκριμένο παιχνίδι γνωρίζουμε πως παιζόταν κατά την αρχαιότητα, βάσει παραστάσεων σε αγγεία. Η αρχαία ελληνική ονομασία του προφανώς δεν είναι η προαναφερθείσα, αλλά δεν γνωρίζουμε ποια ήταν. Επρόκειτο πάντως για μικρά ξύλινα ή μεταλλικά αντικείμενα και παίζονταν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, όπως και σήμερα.
Γρίφοι: τα αινίγματα 

Δενδροβατείν: η συνήθεια του σκαρφαλώματος στα δέντρα.

Εποστρακισμός: Η συλλογή πλακουτσερών, λεπτών πετρών στην παραλία και η ακόλουθη εξφενδόνηση τους κατά μήκος της επιφάνειας της θάλασσας μέχρι ωσότου να βυθιστεί. Κατά την αρχαιότητα χρησιμοποιούσαν και θραύσματα αγγείων-οστράκων, εξ' ου και η ονομασία.

Κερητίζειν: Παιχνίδι παραπλήσιο στο σημερινό χόκεϊ. Παιζόταν με πολλά άτομα  

που κρατούσαν ένα ραβδί, ο καθένας, με κυρτή την άκρη του και προσπαθούσαν να δώσουν ώθηση σε μία μικρή μπάλα.

Κολλαβίζειν: Το περίφημο μπιζζζ. Ένα άτομο κάθεται με δεμένα τα μάτια και έχοντας πίσω του πολλά παιδιά. Τον χτυπάει ένα από αυτά και εκείνος προσπαθεί να μαντέψει ποιος ήταν.

Κυβεία: Παιχνίδι στο οποίο χρησιμοποιούνταν κύβοι, όμοιοι με ζάρια. Αποτελούνταν δηλαδή από έξι πλευρές. Η χειρότερη ζαριά θεωρούνταν ο άσσος και η καλύτερη το έξι. Παίζονταν είτε βοηθητικά σε κάποιο επιταπέζιο, είτε μόνα τους ως ξεχωριστό παιχνίδι.

Μεταμφιέσεις: Τα παιδιά μεταμφιέζονταν χρησιμοποιώντας διάφορα αντικείμενα και έπαιζαν μεταξύ τους.

Μοσκίνδα: Η σημερινή μακριά γαϊδούρα. Ένας παίχτης. Δηλαδή, σκύβει και ένας άλλος τρέχει και πηδά πάνω του. Και η ίδια διαδικασία επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά.

Ομοιώματα: Κάτι αντίστοιχο με τις σημερινές κούκλες. Ομοιώματα ανθρώπων ή ζώων, κατασκευασμένα από κερί, κοράλλι, μπρούντζο, ξύλο, πηλό, κλπ. Το ανάλογο κοριτσίστικο παιχνίδι ήταν η «πλαγγόνα» ή αλλιώς «νύμφη, κόρη, γλυνή, νευρόσπαστο (η αρθρωτή κούκλα), κλπ.

Οστρακίνδα: Ομαδικό παιχνίδι που παραπέμπει κατά κάποιον τρόπο στο κορώνα ή γράμματα. Μόνο που τότε υπήρχαν δύο ομάδες, τις οποίες χώριζε μία γραμμή στο έδαφος. Ένας παίχτης πετούσε στον αέρα ένα όστρακο (εξ' ου και η ονομασία) που ήταν απ' τη μία πλευρά αλειμμένο με πίσσα και φώναξε «νύξ ή ημέρα;» Τότε η κάθε ομάδα έκανε την μαντεψιά της και η νικήτρια κυνηγάει την αντίπαλη. Σε κάποιες περιοχές ακόμα και σήμερα παίζεται ακριβώς το ίδιο παιχνίδι με τη μόνη διαφορά ότι αντί για όστρακο χρησιμοποιούν κέρμα ή πέτρα.

Πεσσεία: Αντιστοιχούν στα σημερινά δημοφιλή παιχνίδια «σκάκι, ντάμα και τάβλι». Παίζονταν με «πεσσούς» (ζάρια) και «ψήφους» (στρογγυλά πιόνια). 

Ποδόσφαιρο: Στο πασίγνωστο αυτό παιχνίδι, σύμφωνα με ανάγλυφες αναπαραστάσεις, σημειώνονταν και κόλπα ανάλογα των σημερινών ποδοσφαιριστών.

Στρόμβος: η σημερινή σβούρα. Άλλες ονομασίες είναι ρόμβος, στρόβιλος, βέμβιξ.

Συρίκτρα: η σφυρίχτρα

Σφαίρα: Κάτι ανάλογο με τις αυτοσχέδιες μπάλες που όλοι έχουμε φτιάξει. Τις παραγέμιζαν με πούπουλα, χώμα, αλεύρι, πανί, άχυρο, κλπ.

Σφαιρία: οι σημερινοί βόλοι.

Σχοινάκι: το δημοφιλέστατο παιχνίδι που παίζεται ακόμη και σήμερα.

Σχοινοφιλίνδα: Μία ομάδα καθισμένη σε κύκλο και ένα παιδί περπατά γύρω γύρω, πίσω από τα υπόλοιπα παιδιά και αφήνει ξαφνικά ένα σχοινί (σήμερα παίζεται με μαντήλι) πίσω από την πλάτη οποιουδήποτε ατόμου. Αν το παιδί το καταλάβαινε τότε κυνηγούσε το άλλο μέχρι αυτό να κάτσει στη θέση του. Εάν όχι τότε έπρεπε να κάνει τρέχοντας τον γύρο του κύκλου και να καθήσει πάλι στην θέση του.


Τηλία: Το περίφημο τάβλι, που όμως δεν γνωρίζουμε τον ακριβή τρόπο που παιζόταν στην αρχαιότητα.

Ψάμμου οικοδομαί: Οι διάφορες κατασκευές των παιδιών πάνω στην άμμο.

Χαλκή Μυία: η σημερινή τυφλόμυγα.

Α μπε, μπα μπλόν: «Ά μπε, μπα μπλόν, του κείθε μπλόν, μπλήν-μπλόν» < «Απεμπολών, του κείθεν εμβολών», φράση που έλεγε η επιτιθέμενη ομάδα στην αντίπαλη. Σημαίνει: «Σε απεμπολώ, σε αποθώ, σε σπρώχνω.

Μαθητικές κοινότητες...μας εκφράζουν;; Ποιος ο ρόλος τους;;

Τη Μαθητική Κοινότητα (Μ.Κ.) αποτελεί το σύνολο των μαθητών κάθε τάξης ή, όπου οι τάξεις διαιρούνται σε τμήματα, το σύνολο των μαθητών κάθε τμήματος. Οι Μαθητικές Κοινότητες είναι κύτταρα δημοκρατικής ζωής στο Σχολείο. Αποτελούν χώρο πρωτοβουλίας, αναζήτησης και δημιουργίας. - See more at: http://www.haef.gr/el/Schools/AthensCollege/HighSchoolAthens/Mathitiki%20Koinotita#sthash.ZiNIdFQ6.dpuf

Τη Μαθητική Κοινότητα (Μ.Κ.) αποτελεί το σύνολο των μαθητών κάθε τάξης ή, όπου οι τάξεις διαιρούνται σε τμήματα, το σύνολο των μαθητών κάθε τμήματος. Οι Μαθητικές Κοινότητες είναι κύτταρα δημοκρατικής ζωής στο Σχολείο. Αποτελούν χώρο πρωτοβουλίας, αναζήτησης και δημιουργίας. - See more at: http://www.haef.gr/el/Schools/AthensCollege/HighSchoolAthens/Mathitiki%20Koinotita#sthash.ZiNIdFQ6.dpuf

Τη Μαθητική Κοινότητα (Μ.Κ.) αποτελεί το σύνολο των μαθητών κάθε τάξης ή, όπου οι τάξεις διαιρούνται σε τμήματα, το σύνολο των μαθητών κάθε τμήματος. Οι Μαθητικές Κοινότητες είναι κύτταρα δημοκρατικής ζωής στο Σχολείο. Αποτελούν χώρο πρωτοβουλίας, αναζήτησης και δημιουργίας. - See more at: http://www.haef.gr/el/Schools/AthensCollege/HighSchoolAthens/Mathitiki%20Koinotita#sthash.ZiNIdFQ6.dpuf

Τη Μαθητική Κοινότητα (Μ.Κ.) αποτελεί το σύνολο των μαθητών κάθε τάξης ή, όπου οι τάξεις διαιρούνται σε τμήματα, το σύνολο των μαθητών κάθε τμήματος. Οι Μαθητικές Κοινότητες είναι κύτταρα δημοκρατικής ζωής στο Σχολείο. Αποτελούν χώρο πρωτοβουλίας, αναζήτησης και δημιουργίας. - See more at: http://www.haef.gr/el/Schools/AthensCollege/HighSchoolAthens/Mathitiki%20Koinotita#sthash.ZiNIdFQ6.dpuf

Μαθητική κοινότητα είναι το σύνολο των μαθητών κάθε τμήματος καθώς και το σύνολο των μαθητών όλων των τάξεων του σχολείου.

Οι μαθητικές κοινότητες είναι τα κύτταρα της δημοκρατικής ζωής του σχολείου.

Τα θεσμικά όργανά της είναι:

• Η Γενική Συνέλευση
• Το 15μελές Μαθητικό Συμβούλιο
• Τα 5μελή Συμβούλια των τμημάτων

 Πόσο όμως μας εκφράζουν όλοι αυτοί που εκλέγονται;

Ποιος είναι ο ρόλος των μαθητικών κοινοτήτων; 

Πάτησε στην εικόνα που βλέπεις και απάντησε στο ερωτηματολόγιο.

Μετά ας συζητήσουμε τ΄αποτελέσματά του.

Βάφουμε το σχολείο μας

Με μια κίνηση εθελοντισμού και αγάπης για το χώρο που καθημερινά φιλοξενεί τα παιδιά, οι γονείς πήραν τα πινέλα και τα γάντια τους και ήρθαν να βάψουν ένα μέρος του εξωτερικού χώρου του σχολείου μας, στην επάνω αυλή, όπου κάποιοι "εισβολείς", άνευ λόγου και αιτίας, κατέστρεψαν έργα μαθητών και βρώμισαν τους τοίχους. Επί τη ευκαιρία βάφτηκε και μία από τις αίθουσες που παλιά οι μαθητές χρησιμοποιούσαν ως αίθουσα ψυχαγωγίας και τώρα φιλοξενεί ένα από τα τμήματα του σχολείου μας. 

Το αποτέλεσμα είναι άψογο!!!

Καλή σχολική χρονιά!

Τελέστηκε σήμερα στο σχολείο μας ο Αγιασμός για το νέο 

σχολικό έτος 2013-14. 

Καλή και δημιουργική χρονιά σε όλους.

Κλικ... στην Ιστορία

Με το πρόγραμμα «Κλικ…στην ιστορία» θέλουμε να βγάλουμε στην επιφάνεια τις όψεις της ιστορίας που, χωρίς να το συνειδητοποιούμε, είναι κομμάτι του εαυτού μας και των εμπειριών μας. Οι μαθητές και οι μαθήτριες του Γυμνασίου μας κλήθηκαν ν' ανακαλύψουν την ιστορία, και τις ιστορίες από τις οποίες αποτελείται, και να μας τη δείξουν μέσα από τη δική τους οπτική γωνία.

Με ερωτήματα άλλοτε απλά κι άλλοτε πιο σύνθετα, οι μαθητές, εξοπλισμένοι με μια φωτογραφική μηχανή, ή κάμερα ή κασετόφωνο, γίνονται «ρεπόρτερ της ιστορίας». Έρχονται σε επαφή με την κοινωνία που περιβάλλει το σχολείο τους, εξερευνούν την πόλη, τη γειτονιά τους, συλλέγουν τεκμήρια και φτιάχνουν τις δικές τους οπτικοακουστικές απλές παρουσιάσεις.

Μέσα από τη συνεργασία μαθητών, εκπαιδευτικών και ερευνητών του ΙΜΕ (Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού), το πρόγραμμα «Κλικ…στην ιστορία» δείχνει πως η ιστορία, στην οποία όλοι ανήκουμε, μπορεί να γίνει η ιστορία που ανήκει σε όλους μας.

Πατώντας πάνω στην παρακάτω εικόνα μπορείτε να μεταφερθείτε στην ιστοσελίδα που περιέχει την εργασία των μαθητών του σχολείου μας.

 

Σημείωση: Η εργασία παρουσιάζεται και στον ιστότοπο του σχολείου μας.

Για την καλύτερη πλοήγησή σας αποφύγετε τον Internet Explorer. Προτιμήστε τον Mozilla Firefox. Κάποια βίντεο, που περιέχονται σ' αυτές τις σελίδες, ίσως αργούν λίγο ν' ανοίξουν.

Καλό καλοκαίρι!

ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΚΑΙ ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΤΟΝ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ! 

Γιορτή αποφοίτησης

Πρόγραμμα και φωτογραφίες της εκδήλωσης στον ιστότοπο του σχολείου μας. Πατήστε εδώ.

Το καλά κρυμμένο μυστικό των Μινωιτών

γράφει ο Δημήτρης Παπαναγιώτου  

"Το καλά κρυμμένο μυστικό των Μινωιτών" 

 "Είχαν υπολογιστή οι αρχαίοι Κρήτες;"

  

 Πρόσφατα, ο ερευνητής δρ. Μηνάς Τσικριτσής αποκάλυψε πως οι Μινωίτες διέθεταν αξιοζήλευτα τεχνολογικά και επιστημονικά μέσα για την ναυτιλία τους που σχετιζόταν με την αστρονομία και τα μαθηματικά. Ο "Υπολογιστής του Παλαίκαστρου" είναι ηλιακό ρολόι, αστρολάβος και υπολογιστής γεωγραφικού πλάτους και εκλείψεων ταυτόχρονα. Ο ερευνητής έφερε στο φως δύο ξεχασμένα μινωικά πλακίδια από το Αρχαιολογικό Μουσείο Ηρακλείου, το δαχτυλίδι του Μίνωα και τη μήτρα της Σητείας αποκαλύπτοντας σήμερα τα κρυμμένα μυστικά τους από το μακρινό 1500π.Χ.

Η συσχέτιση των ευρημάτων με άλλα αρχαιολογικά, ιστορικά και αστρονομικά στοιχεία οδήγησε στην εξήγηση ότι αυτή η μήτρα χρησίμευε ως αναλογικός υπολογιστής χρόνου, γεωγραφικού πλάτους και σεληνιακών εκλείψεων. Οι Μινωίτες φαίνεται να είναι οι πρώτοι που ανακάλυψαν την έννοια του Σάρου, δηλαδή την επανάληψη των σεληνιακών εκλείψεων κάθε 18 χρόνια και 11 ημέρες-28 εκλείψεις, όπως την είχαν διατυπώσει οι Χαλδαίοι, και προηγήθηκαν 14 αιώνες παρέχοντας την τεχνογνωσία για τη δημιουργία του "Μηχανισμού των Αντικυθήρων". Στα δεξιά της μήτρας, στο κέντρο του ακτινωτού δίσκου αποτυπώνεται ένας σταυρός, παγκόσμιο σύμβολο του θεού Ήλιου, και γύρω του 18 στιγμές- χρόνια. Στο κάτω μέρος, αντίθετα, διακρίνεται η Σελήνη με τη μορφή μηνίσκου και 28 αριθμημένες στιγμές (το πλήθος των εκλείψεων ανά 18 χρόνια) στον εξωτερικό κύκλο. Το εγχάραγμα με τις κουκίδες αποτελεί θαύμα κομψής λύσης στην μέγιστη απλότητα κατασκευής. Η λειτουργία της μήτρας είναι μοναδική, ο εσωτερικός κύκλος χωρίζεται σε δύο ημικύκλια, που το καθένα έχει 29 και 30 χαράξεις. Αυτά τα ημικύκλια αναπαριστούν δύο σεληνιακούς μήνες, 29 και 30 ημερών, που αρχίζουν και τελειώνουν με πανσέληνο. Αν, κάθε ημέρα, μετακινούμε δεξιόστροφα μία βελόνα στον εσωτερικό κύκλο και κάθε 15 ημέρες μετακινούμε μια άλλη βελόνα αριστερόστροφα στην περιφέρεια με τα ακτινωτά τριγωνικά δόντια, παίρνουμε την πορεία της Σελήνης ως προς την πορεία του Ηλίου. Μάλιστα, οι κατασκευαστές της γνώριζαν πιθανότατα τον κύκλο κίνησης των σεληνιακών δεσμών, τα σημεία εκείνα όπου το επίπεδο της τροχιάς της Σελήνης τέμνει το επίπεδο της τροχιάς της Γης. Το εντυπωσιακότερο είναι πως με την ίδια λογική υπολογισμού βρέθηκε σωστά η ολική σεληνιακή έκλειψη στις 21.12.2010, οι εκλείψεις του 2011 και προβλέπονται οι εκλείψεις των ετών 2015, 2017 και 2018. 

Πέρα από τον υπολογισμό των εκλείψεων, η μήτρα χρησίμευε ως ηλιακό ρολόι και η ώρα υπολογιζόταν ως εξής με βάση τον δίσκο. Αν προσανατολίσουμε τον κεντρικό σταυρό σε κατεύθυνση Βορρά - Νότου και τοποθετήσουμε στο κεντρικό βαθούλωμα μια βελόνα κατακόρυφα, τότε η σκιά της βελόνας δείχνει το σημείο του ακτινωτού δίσκου που αντιστοιχεί στην ώρα της παρατήρησης. Υπολογίζεται η ώρα να αντιστοιχεί σε περίπου 58 λεπτά, δηλαδή, πολύ κοντά στην ώρα που χρησιμοποιείται σήμερα. Θεωρώντας ότι κάθε τριγωνικός δείκτης του ακτινωτού τμήματος αντιστοιχεί σε περίπου μισή ώρα, οι πέντε κουκκίδες του κάθε δείκτη τον χωρίζουν σε 5 μικρότερες μονάδες χρόνου, διάρκειας περίπου 6 σημερινών λεπτών. Επιπρόσθετα, στη μήτρα της Σητείας, πάνω από τον δίσκο, υπάρχουν τρία εργαλεία για τον προσδιορισμό του γεωγραφικού πλάτους. Αν ο χρήστης του δίσκου χρησιμοποιούσε ως όργανα τις δύο βελόνες και την ημικυκλική λαβίδα που υπάρχει στο αποτύπωμα της πίσω πλευράς της μήτρας, και σημείωνε ανά εβδομάδα την άκρη της σκιάς όταν μεσουρανεί ο Ήλιος, τότε μπορούσε με τη γωνία ω που σχηματίζουν οι βελόνες να καταγράφει το γεωγραφικό πλάτος του τόπου όπου βρίσκεται. Η μήτρα- πολυπυξίδα έχει επιβεβαιωθεί ότι κάνει σωστές μετρήσεις ώρας, εκλείψεων και γεωγραφικού πλάτους χωρίς να αποκλείεται η ανακάλυψη και άλλης χρήσης της μελλοντικά.

Το στοιχείο που εξέπληξε ακόμη και τον ίδιο τον ερευνητή είναι η εντυπωσιακή ομοιότητα και σύμπτωση της μήτρας με τον σχηματισμό του Stonehenge και δεν αποκλείεται ο κρητικομινωικός πολιτισμός να σχετίστηκε άμεσα με τους 'Υπερβόρειους" λαούς της Βρετανίας. Ίσως, η πολυπυξίδα των Μινωιτών να ήταν το μυστικό όπλο των καπετάνιων, Ελλήνων και Φοινίκων, από την Αργοναυτική εκστρατεία μέχρι και την εποχή του Αρχιμήδη. Και πιθανόν, ο Αρχιμήδης με τους Αλεξανδρινούς και τους Ροδίτες σοφούς βρίσκονται πίσω από την μετεξέλιξή της στον τέλειο μικρομηχανισμό των Αντικυθήρων.

Οι γνώσεις που διέθεταν οι Μινωίτες και η εξέλιξή τους στις επιστήμες που συνδέονται με την ναυτιλία ήταν τόσο υψηλές που τους οδήγησαν στη δημιουργία του πρώτου αναλογικού υπολογιστή της ανθρωπότητας (υπολογιστής του Παλαίκαστρου), τον 15 αιώνα π.Χ. Βέβαια, υπάρχουν πολλά ακόμη κρυμμένα μυστικά χιλιάδων χρόνων που περιμένουν να μας αποκαλυφθούν μέσα από τα καμένα απομεινάρι του λαμπρού Μινωικού πολιτισμού.

Εβδομάδα των Παθών

Νταλί, "Ο Εσταυρωμένος"

Η Μεγάλη Εβδομάδα είναι η εβδομάδα πριν το Πάσχα (από την Κυριακή των Βαϊων το βράδυ μέχρι το Μ.Σάββατο) και ονομάζεται «Μεγάλη» από την ανάμνηση των γεγονότων τα οποία και θεωρούνται ιδιαίτερα σημαντικά για τη χριστιανική θρησκεία.

Η Μεγάλη Εβδομάδα λέγεται επίσης και "Αγία Εβδομάδα".

Τι τελείται τις ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδας;
Οι τέσσερις πρώτες ημέρες μας προετοιμάζουν πνευματικά για το θείο δράμα και οι Ακολουθίες ονομάζονται «Ακολουθίες του Νυμφίου».

Μεγάλη Δευτέρα (Κυριακή Βαϊων βράδυ):
Τη Μεγάλη Δευτέρα κυριαρχούν δύο γεγονότα:
α) Η ζωή του Ιωσήφ του 11ου γιού του Πατριάρχη Ιακώβ, του ονομαζόμενου Παγκάλου, δηλαδή του ωραίου στο σώμα και στην ψυχή. Ο Ιωσήφ προεικονίζει με την περιπέτειά του (που πουλήθηκε σκλάβος στην Αίγυπτο) τον ίδιο τον Χριστό και το πάθος Του.
β) Το περιστατικότης άκαρπης συκιάς την οποία ξέρανε ο Χριστός:
Συμβολίζει τη Συναγωγή των Εβραίων και γενικά τη ζωή του Ισραηλιτικού λαού που ήταν άκαρποι από καλά έργα.  

Ελ Γκρέκο, "Προσευχή στο όρος των Ελαιών"

Μεγάλη Τρίτη (Μεγάλη Δευτέρα βράδυ):
Τη Μεγάλη Τρίτη θυμόμαστε και ζούμε δύο παραβολές:
α) Των δέκα παρθένων που μας διδάσκει να είμαστε προνοητικοί και έτοιμοι, γεμάτοι από πίστη και φιλανθρωπία.
β) Των Ταλάντων, που μας διδάσκει ότι πρέπει να είμαστε εργατικοί και να καλλιεργούμε τα πνευματικά μας χαρίσματα.
 

Μεγάλη Τετάρτη (Μεγάλη Τρίτη βράδυ):
Η Μεγάλη Τετάρτη είναι αφιερωμένη στην αμαρτωλή γυναίκα, που μετανιωμένη άλειψε τα πόδια του Κυρίου με μύρο και συγχωρήθηκε για τα αμαρτήματά της, αφού έδειξε μεγάλη αγάπη και πίστη στον Κύριο. Ψάλλεται το περίφημο τροπάριο (δοξαστικό) της Υμνογράφου Μοναχής Κασσιανής.
 

Ντα Βίντσι, "Ο Μυστικός Δείπνος"

Μεγάλη Πέμπτη (Μεγάλη Τετάρτη βράδυ):
Τη Μεγάλη Πέμπτη  έχουμε τέσσερα γεγονότα:
α) τον Ιερό Νιπτήρα, το πλύσιμο δηλαδή των ποδιών των μαθητών από τον Κύριο, δείχνοντας για το ποια πρέπει να είναι η διακονία των πιστών στην Εκκλησία.
β) τον Μυστικό Δείπνο, δηλαδή την παράδοση του Μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας.
γ) την Προσευχή του Κυρίου στο Όρος των Ελαιών και
δ) την Προδοσία του Ιούδα, δηλαδή την αρχή του Πάθους του Κυρίου.
 

Ελ Γκρέκο, "Ο Χριστός αίρων τον Σταυρόν"

Ελ Γκρέκο, "Ο διαμερισμός των ιματίων"

Μεγάλη Παρασκευή (Μεγάλη Πέμπτη βράδυ):
Τη Μεγάλη Παρασκευή έχουμε την Κορύφωση του θείου δράματος. Τελείται η «Ακολουθία των Παθών» και θυμόμαστε και βιώνουμε τα Σωτήρια και φρικτά Πάθη του Κυρίου. Δηλαδή:
α) τα πτυσίματα
β) τα μαστιγώματα
γ) τις κοροϊδίες
δ) τους εξευτιλισμούς
ε) τα κτυπήματα
στ) το αγκάθινο στεφάνι και κυρίως την
ζ) Σταύρωση και
η) τον θάνατο του Χριστού 

Καραβάτζιο, "Η Ταφή"

Μεγάλο Σάββατο (Μεγάλη Παρασκευή πρωϊ και βράδυ):
Το Μεγάλο Σάββατο το πρωϊ γιορτάζουμε:
α) την Ταφή Του Κυρίου και
β) την Κάθοδό Του στον Άδη.

 Έτσι, Μεγάλη Παρασκευή το πρωϊ (ημερολογιακά), τελούνται οι εξής ακολουθίες: Ακολουθία των Μεγάλες Ωρών και στις 12.00 το μεσημέρι η ακολουθία της Αποκαθηλώσεως και της Ταφής Του Κυρίου από τον Ιωσήφ τον Αριμαθαίας και το Νικόδημο τον Φαρισαίο, μέλος του Μ. Συμβουλίου και κρυφό μαθητή του Κυρίου.
Την ΜεγάληΠαρασκευή το βράδυ (ημερολογιακά) ψάλλονται τα Εγκώμια και έχουμε την περιφορά του Επιταφίου.
Το Μεγάλο Σάββατο (ημερολογιακά) το πρωϊ, έχουμε την λεγόμενη «Πρώτη Ανάσταση», δηλαδή το προανάκρουσμα της Αναστάσεως που μεταδίδουν οι ύμνοι και της προσμονής της λυτρώσεως όλης της κτίσεως από την φθορά και το θάνατο.
 

Ελ Γκρέκο, "Η Ανάσταση"

Το Μεγάλο Σάββατο στις 12.00 μμ (δηλαδή ουσιαστικά την Κυριακή), έχουμε την ζωηφόρο Ανάσταση του Κυρίου μας, την ήττα του θανάτου και της φθοράς και την αφή του Αγίου Φωτός στον κόσμο από τον Πανάγιο Τάφο.
Κυριακή του Πάσχα στις 11.00 π.μ. ή το απόγευμα, τελείται ο «Εσπερινός της Αγάπης», όπου σε πολλές γλώσσες διαβάζεται το Ιερό Ευαγγέλιο και διατρανώνεται παγκοσμίως η νίκη του θανάτου και η εποχή της Καινούριας Διαθήκης, της χαράς και της Αναστάσιμης ελπίδας.

Ποιο είναι το βαθύτερο νόημα των Παθών και της Αναστάσεως για όλους εμάς τους πιστούς;
Οι πιστοί βιώνουμε τα πάθη και την Ανάσταση του Χριστού συμμετέχοντας ενεργά σε αυτά με «συμπόρευση», «συσταύρωση» και «συνανάσταση». Ο Χριστός με τη θέλησή του (εκουσίως), έπαθε και ανέστη για να σωθούμε όλοι εμείς. Αυτό σημαίνει ότι δεν λυπούμαστε «μοιρολατρικά» για το Πάθος του, αλλά για τις δικές μας αμαρτίες και, αφού μετανοιώνουμε ειλικρινώς, μπορούμε να κάνουμε υποκειμενική - προσωπική σωτηρία την αντικειμενική σωτηρία που χάραξε ο Χριστός.

"Το Φιόρο του Λεβάντε"

Μια πολύ όμορφη παράσταση με ερμηνείες που αξίζουν πολλά μπράβο, έδωσαν οι μαθητές της θεατρικής ομάδας του σχολείου μας, με το έργο "Το Φιόρο του Λεβάντε", του Γρηγόρη Ξενόπουλου.

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα του έργου

Ο Γρηγόριος Ξενόπουλος είναι ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες λογοτέχνες. Γεννήθηκε το 1867 στην Κωνσταντινούπολη, μεγάλωσε στη Ζάκυνθο και σπούδασε μαθηματικά στην Αθήνα. Κατά τον Ελληνοϊταλικό πόλεμο του 1940, μαζί με άλλους Έλληνες λογίους, προσυπέγραψε την Έκκληση των Ελλήνων Διανοουμένων προς τους Διανοούμενους ολόκληρου του Κόσμου με την οποία  καυτηριάζονταν η κακόβουλη ιταλική επίθεση. Ο Ξενόπουλος ήταν πολυγραφότατος συγγραφέας. Έγραψε πάνω από 80 μυθιστορήματα και πλήθος διηγημάτων. 

Τα έργα του διαδραματίζονται στην Αθήνα και τη Ζάκυνθο. 

 Θεωρείται ο εισηγητής του "αστικού μυθιστορήματος", δηλαδή του μυθιστορήματος που διαδραματίζεται στα αστικά κέντρα. Βασικό θέμα στα έργα του είναι ο έρωτας, κυρίως έρωτας μεταξύ ατόμων από διαφορετικές τάξεις. Αρετές του έργου του είναι η αφηγηματική ευχέρεια, η ικανότητα να κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη και η παρατηρητικότητα. Ο Ξενόπουλος χρησιμοποιεί περιστατικά και από την ίδια του τη ζωή με τρόπο όμως που αυτά να περνάνε σαν φανταστικά. Πέθανε το 1951 στην Αθήνα.
 
Το έργο "Το Φιόρο του Λεβάντε" γράφτηκε το 1914. 

Ο Νιόνιος Νιονιάκης, τετραπέρατος Ζακυνθινός, πανέξυπνος, αθώος, γαλίφης και καταφερτζής, πολυμήχανος, όλα τα φέρνει βόλτα, όλα τα παλεύει, εκτός από το φόβο του για τους σεισμούς! «Πολύ κούνια αφέντη, πολύ κούνια! Όλο σκόρσο και σπαβέντο!». 

Έτσι, μία ωραία πρωΐα....αφήνει τη μάνα του και τη Ζάκυνθο που λατρεύει, παίρνει την κιθάρα του που λατρεύει επίσης, και να σου τον στην Αθήνα. Επιστάτης στον κύριο Βάλδη. Ο κύριος Βάλδης, ένας συμπατριώτης, που επίσης άφησε το νησί και απολαμβάνει την αστική ζωή στην πρωτεύουσα, δικηγόρος με καριέρα, με γυναίκα, με πεθερά, με ερωμένη, με δύο κόρες και επίδοξους γαμπρούς να μπαινοβγαίνουν μες στο σπίτι, τάχαμου πως θέλουν να το νοικιάσουν, ένα χάος! Και ποιος θα βάλει τάξη στο χάος; Μα ο Νιόνιος φυσικά! Που στην αρχή όλοι τον «κογιονάρουνε» αλλά με τον καιρό, με ψέματα, με αλήθειες και κόλπα χίλια δύο, κάθε κατεργάρης πάει στον πάγκο του. Τους γίνεται απαραίτητος! Τίποτα δεν γίνεται χωρίς τον Νιόνιο! Από επιστάτης, «αφέντης»! Έλα όμως που αρχίζει να του λείπει η «Ζακυθούλα» του όλο και πιο πολύ, και δεν αντέχει άλλο τη βουή «τση Αθήνας»; «Ούλα στονάρουνε εδώ! Οι καμπάνες, οι πουλητάδες τση ρούγας, τα τραμ, τ’αυτοκίνητα, τα σκυλιά που βαΐζουνε, οι δούλες που κλαίνε, οι κανταδόροι τση νύχτας, ούλα! Δεν μπορώ άλλο! Ίσια μ’ έδέκει!» "Το Φιόρο του Λεβάντε" είναι έργο νοσταλγίας. Ο ήρωας του νοσταλγεί το νησί που άφησε, όπως το νοσταλγεί κι ο Ζακυνθινός Ξενόπουλος, που, όταν γράφει το έργο, έχει τριάντα χρόνια μακριά του.

Ο υπηρέτης ως καταλύτης στις οικογενειακές και κοινωνικές σχέσεις είναι ένα μοτίβο που συναντάται στην κωμωδία από την ελληνική αρχαιότητα. Στα αδιέξοδα της αστικής τάξης και της συντηρητικής ηθικής έρχεται να δώσει τη λύση η ‘βάση’, ο εκπρόσωπος της λαϊκής τάξης, που η ανάγκη της επιβίωσης έχει προικίσει τους ανθρώπους της με ευστροφία, καπατσοσύνη, πανουργία αλλά και αφοπλιστική καθαρότητα.

Ο Νιόνιος έρχεται στο αστικό σπίτι ως επιστάτης, για να υπενθυμίσει εκείνον τον άλλον τρόπο ζωής στο νησί. Προσκολλημένος στις παραδοσιακές σχέσεις αφέντη και υποτακτικού, όπως ήταν βιωμένες στη Βενετοκρατούμενη και αργότερα Αγγλοκρατούμενη Ζάκυνθο, με υπερηφάνια όμως και οξύνοια, καταγίνεται στο να διορθώσει τα κακώς κείμενα του σπιτιού ή τουλάχιστον ν' αποκαταστήσει αμφίβολες και αδιαφανείς καταστάσεις. …Ο αλέγρος Ζακυνθινός χωρίς κανείς να τον πάρει είδηση, χωρίς τυμπανοκρουσίες και μεγάλα λόγια, χωρίς ταραχές και ξεμπροστιάσματα, ικανοποίησε και έλυσε ό,τι απασχολούσε τους αφεντάδες του με όλο εκείνο το ταπεραμέντο του Ζακυνθινού…

Φεύγει, αφού έχει τελειώσει την αποστολή του, και παρά την αγραμματοσύνη του και την άγνοια βασικών τεχνολογικών επιτευγμάτων της εποχής του όπως λ.χ. το τηλέφωνο, αφήνει ένα κενό στους ανθρώπους του σπιτιού, που σίγουρα θα θυμούνται το μπρίο του, το τραγούδι του, την καπατσοσύνη του και τελικά έναν ζακυνθινό που πέρασε από τη ζωή τους και που εκτός του ότι τους έλυσε προβλήματα, τους ζέστανε και τους ζωντάνεψε με τα συμπαθητικά του καμώματα, την ιδιοτροπία και τις γκάφες του, με την τρυφεράδα, την πονηριά και την εντιμότητα, την αφοσίωση, τη σβελτάδα και την αποφασιστικότητά του. 

"Φαύστα", μια παράδοξη ιστορία!!

 

Το έργο "Φαύστα" του Μποστ παρουσίασε η θεατρική ομάδα του 4ου Λυκείου σήμερα το απόγευμα στην Αίθουσα Εκδηλώσεων του σχολείου μας σε μια πολύ όμορφη και προσεγμένη παράσταση.

Ο Χρύσανθος (Μέντης) Μποσταντζόγλου, γνωστός περισσότερο με το ψευδώνυμο Μποστ, ήταν σκιτσογράφος και γελοιογράφος, θεατρικός συγγραφέας, στιχουργός και ζωγράφος.  Γεννήθηκε το 1918 στην Κωνσταντινούπολη και πέθανε το 1995.

Ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά του έργου του είναι η γλώσσα του και τα επίτηδες ανορθόγραφα κείμενα. Όπως είχε δηλώσει ο ίδιος, γελοιοποιώντας την καθαρεύουσα πίστευε ότι ίσως μπορέσει να βοηθήσει στην ταχύτερη καθιέρωση της δημοτικής γλώσσας. Προκειμένου να σατιρίσει την καθαρεύουσα, ανακάτευε λόγιες εκφράσεις με λαϊκές και έγραφε εντελώς ανορθόγραφα, διεκτραγωδώντας τον ημιμαθή Έλληνα, που προσπαθούσε να χρησιμοποιήσει την καθαρεύουσα, καθώς εκείνη την εποχή η δημοτική θεωρούνταν "ύποπτη", κατά δήλωση του ιδίου του Μποστ. Συχνά με την παραφθορά των λέξεων ή την ανορθόγραφη απόδοση του ήχου της δημιουργούσε εσκεμμένα συνειρμούς, με άλλες έννοιες, τις οποίες διακωμωδεί. Επίσης συχνά, χρησιμοποιούσε μεταφορικές εκφράσεις με την κυριολεκτική τους έννοια. 

Ο σουρεαλισμός, σήμα κατατεθέν του θεατρικού του λόγου,  ταιριάζει απόλυτα με τη σουρεαλιστική ελληνική πραγματικότητα.

Η σάτιρα του στοχεύει κυρίως τον μικροαστό Έλληνα των μεταπολεμικών δεκαετιών. Το χιούμορ του  λειτουργεί λυτρωτικά. Το έργο “Φαύστα” γράφτηκε το 1962. Ο Μποστ, με το χαρακτηριστικό δεκαπεντασύλλαβο, σατιρίζει τη μικροαστική νοοτροπία και θίγει τα κακώς κείμενα και τη σοβαροφάνεια της ελληνικής κοινωνίας, οδηγώντας τους θεατές σε ένα ταξίδι λύτρωσης από τα συμπλέγματα και τις παγιωμένες λογικές που τους κατατρέχουν. Πρόσωπα-καρικατούρες που μπαινοβγαίνουν στη σκηνή, μέσα από ξεκαρδιστικά επεισόδια, συνθέτουν μια παράδοξη ιστορία, η οποία αγγίζει τον σουρεαλισμό, ξεπερνά το παράλογο και χαρίζει χαμόγελο σε εποχές που κάτι τέτοιο θεωρείται σχεδόν ύποπτο.

 Η υπόθεση περιστρέφεται γύρω απ’ την Φαύστα και το σύζυγό της, τον Γιάννη. Όλα ξεκινούν όταν ο Γιάννης ,πηγαίνοντας για ψάρεμα με την 4χρονη κόρη τους, χάνει το παιδί στη θάλασσα, ενώ οι φήμες για την ύπαρξη ενός θαλάσσιου τέρατος οργιάζουν. Μετά από μερικά χρόνια και ενώ φέρνει σπίτι ένα τεράστιο ψάρι που έπιασε, ως εκ θαύματος, ξαναβρίσκουν την κόρη τους που βγαίνει σώα και αβλαβής από την κοιλιά του ψαριού. Η μοίρα όμως θα τους την στερήσει για άλλη μια φορά , καθώς το κορίτσι δεν προλαβαίνει να πλυθεί και η θαλασσινή της μυρωδιά την κάνει λεία για τις πεινασμένες γάτες της γειτονιάς….