Μουσείο Υδροκίνησης

γράφει η Δήμητρα Κομιανού 

  To υπαίθριο Μουσείο Υδροκίνησης στη Δημητσάνα είναι ένα θεματικό μουσείο που προβάλλει τη σημασία της υδροκίνησης στην παραδοσιακή κοινωνία, παρουσιάζοντας τις βασικές προβιομηχανικές τεχνικές που χρησιμοποιούν το νερό ως κύρια πηγή ενέργειας για την παραγωγή διαφόρων προϊόντων.

Το Μουσείο Υδροκίνησης άνοιξε στο κοινό το καλοκαίρι του 1997. Στη Δημητσάνα των 8000 κατοίκων είχαν απομείνει μόλις 400 άτομα ενώ το φαράγγι βρισκόταν σε πλήρη εγκατάλειψη όταν, το 1986, το Πολιτιστικό Τεχνολογικό Ίδρυμα της ΕΤΒΑ (το σημερινό Πολιτιστικό Ίδρυμα Ομίλου Πειραιώς) ξεκίνησε ένα εκτεταμένο πρόγραμμα εθνολογικής έρευνας και αρχιτεκτονικής αποτύπωσης, που ολοκληρώθηκε με τη δημιουργία του Υπαίθριου Μουσείου Υδροκίνησης.

Στα κτίρια που το αποτελούν περιλαμβάνονται παλιά παραδοσιακά εργαστήρια, όπως μία νεροτριβή, όπου έπλεναν τα υφαντά (υφάσματα και χαλιά).

Υπάρχει επίσης ένας αλευρόμυλος  με οριζόντια φτερωτή, μαζί με την κατοικία του μυλωνά, για το άλεσμα των σπόρων.

Το βυρσοδεψείο, με την κατοικία του βυρσοδέψη, όπου εκεί φαίνονται όλα τα στάδια επεξεργασίας των δερμάτων.Έξω συναντάμε και ένα ρακοκάζανο για την παραγωγή τσίπουρου που γινόταν κάθε χρόνο μετά το τέλος του τρύγου.

Υπάρχει και ένας μπαρουτόμυλος, όπου γινόταν η παραγωγή μπαρούτης. Το μουσείο αναπαριστά τον τύπο του μπαρουτόμυλου με κοπάνια, που χρησιμοποιήθηκε στη Δημητσάνα κατά την ελληνική επανάσταση και έως τις αρχές του 20ού αιώνα, ο οποίος στην Ευρώπη είχε εξαφανιστεί από τον 18ο αιώνα.

Το μουσείο έχει ιδιαίτερα υψηλή επισκεψιμότητα, κυρίως από σχολικές ομάδες, και έχει τιμηθεί με το βραβείο Europa Nostra, ενώ το 2003 συμπεριλήφθηκε σε φυλλάδιο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής με τα 27 πιο επιτυχημένα έργα στην Ελλάδα που συγχρηματοδοτήθηκαν από την Ευρωπαϊκή Ένωση.