Ζάχαρη ή υποκατάστατα;;

Γράφει ο μαθητής Παναγιώτης Ντούνιας

Υποκατάστατα  ζάχαρης "ένοχα" για βλάβες σε δόντια και γαστρεντερικό 
 

Στο Λονδίνο μια σειρά από προϊόντα που περιέχουν υποκατάστατα ζάχαρης όπως αναψυκτικά και τσίχλες, δημιουργούν μια λανθασμένη αίσθηση ασφάλειας στους καταναλωτές ,ενώ στην πραγματικότητα βλάπτουν την οδοντοστοιχία και παράλληλα προκαλούν γαστρεντερικά προβλήματα. Επίσης σύμφωνα με νέα διεθνή έρευνα είναι μάλλον πιθανόν να βοηθούν σε απώλεια βάρους.

Οι ερευνητές των πανεπιστημίων της Βοστόνης, της Νεβάδα και στο Ελσίνκι  στη  Φινλανδία  δημοσίευσαν σχετική μελέτη σε επιστημονικό έντυπο της British Dental Journal, διαπίστωσαν ότι προϊόντα που διαφημίζονται σαν εναλλακτική λύση ,σε σχέση με τα προϊόντα που περιέχουν ζάχαρη, συχνά περιέχουν οξειδωτικά πρόσθετα τα οποία μπορούν να διαβρώσουν την αδαμαντίνη των δοντιών.

Οι επιστήμονες μεταξύ άλλων κάνουν λόγο για κρυφό κίνδυνο που υπάρχει σε προϊόντα χωρίς ζάχαρη και επισημαίνουν ότι κακώς οι καταναλωτές έχουν «τυφλή» εμπιστοσύνη σε αυτά τα προϊόντα. Επιπλέον αναφέρουν ότι αν και μη ευρέως χρησιμοποιούμενη ομάδα υποκατάστατων ζάχαρης, οι  σακχαρο - αλκοόλες ή  πολυόλες, όντως  μειώνουν σε σχέση με την ζάχαρη τον κίνδυνο για τερηδόνα, παρόλα αυτά μπορεί να αυξήσει την οξύτητα της στοματικής κοιλότητας και να προκαλέσει ενδεχόμενη διάβρωση της αδαμαντίνης.

Ακόμα αυτά τα υποκατάστατα περιέχουν κυρίως ξυλιτόλη, η οποία σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή επιτροπή  θεωρείται  ουσία φιλική προς τα δόντια. Σύμφωνα με έρευνα διευρύνεται συνεχώς σε διάφορα υγιεινά προϊόντα η χρήση  ξυλιτόλης  και της σορβιτόλης «το κοινό θα έπρεπε να ενημερωθεί για τον κίνδυνο της οδοντικής διάβρωσης λόγω των οξειδωτικών πρόσθετων αλλά επίσης για πιθανές παρενέργειες γαστρικών διαταραχών και οσμωτικής διάρροιας». 

Τέλος η μελέτη που έρχεται να επιτείνει τη σύγχυση των καταναλωτών ως προς το τι είναι τελικά ασφαλές και υγιεινό και τι όχι , επισημαίνει ότι η συχνή παρουσία διάφορων βελτιωτικών της γεύσης και συντηρητικών στις τροφές χωρίς ζάχαρη αν και έχει επισύρει μικρότερη προσοχή , μπορεί να προκαλέσει ζημιά στην οδοντοστοιχία.

Πετροσέλινο το ήμερο (Petroselinum sativum)

Γράφει ο μαθητής Ελευθέριος Ζανάκης

Πρόκειται περί του γνωστού σε όλους μαϊντανού ο οποίος έχει και άλλες κοινές ονομασίες, οι οποίες είναι: Μαντανός, Μανδανός ή Μαϊδανός, Περσέμολο, Περσίμουλο ή Περσίμολο, Κουδουμέντο, Μυρωδιά καί Μακεδονήσιο ή Μακεδονήσι. Στην Ήπειρο Μανδανίζι και στη Κεφαλληνία Περσίμολο. Από τις παραπάνω ονομασίες η αρχαία από αυτές, Πετροσέλινο, διεσώθη στην Ήπειρο. Το Μακεδονήσιο ή Μακεδονήσι, ονομάσθηκε από τον τόπο, γιατί  αυτό της Μακεδονίας, "εκρίνετο ως άριστο", όπως μαρτυρεί ο Διοσκορίδης.

O μαϊντανός είναι διετές, ιθαγενές φυτό που ανήκει στο γένος Πετροσέλινον (Petroselinum) της οικογένειας των Σελινοειδών (Apiaceae) [συν. Σκιαδοφόρων (Umbelliferae)]. Καλλιεργείται στις εύκρατες περιοχές για τα φύλλα του που χρησιμοποιούνται στη μαγειρική και σε διάφορες σαλάτες.

Ήταν γνωστός στους αρχαίους Έλληνες που τον χρησιμοποιούσαν ως αρωματικό βότανο αλλά και ως φάρμακο σε διάφορες παθήσεις.

Κατά τον πρώτο χρόνο ανάπτυξης του φυτού εμφανίζονται τα σύνθετα κατσαρά βαθυπράσινα φύλλα σχηματίζοντας ομάδες. Στη συνέχεια εμφανίζονται διάφορα ψηλά ανθοφόρα στελέχη που στην κορυφή τους φέρουν μικρά κιτρινοπράσινα άνθη και ακολουθούνται από μικρά σπόρια.Τα φύλλα του μαϊντανού είναι πλούσια σε βιταμίνη C, ενώ περιέχουν και αιθέρια έλαια. Εκτός από φρέσκα μπορούν να χρησιμοποιηθούν και αποξηραμένα.Κάποια ποικιλία μαϊντανού σχηματίζει μια μεγάλη ρίζα όμοια με του σέλινου και τρώγεται βραστή σε διάφορες χώρες της Ευρώπης.

Στην Ελλάδα αλλά και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες χρησιμοποιείται όχι μόνο ως συστατικό αλλά και ως διακοσμητικό σαλατών ή πιάτων κρέατος, ενώ στην Τουρκία, χρησιμοποιείται σε μεγάλες ποσότητες στη σαλάτα, είτε μαζί με ψιλοκομμένη τομάτα είτε και μόνος του.

Ο μαϊντανός είναι πλούσιος σε μέταλλα και περιέχει περισσότερο σίδηρο από οποιοδήποτε άλλο πράσινο λαχανικό. Περιέχει πολλή βιταμίνη Α και Β και τρεις φορές περισσότερη βιταμίνη C απ' ό,τι τα εσπεριδοειδή.

Τα 100 γρ Μαϊντανού περιέχουν κατά μέσο όρο:
Νερό - 81,1 g
Πρωτεΐνες - 4,4 g
Υδατάνθρακες 0,4 g - 7,4 g
Φυτικές ίνες (κυτταρίνη) - 4.3 g

Βιταμίνες
Βιταμίνη Α (β-καροτένιο) - 5,4 mg
βιταμίνη Β1 (θειαμίνη) -0,14 mg
βιταμίνη Β2 (ριβοφλαβίνη) - 0,3 mg
Η νιασίνη (βιταμίνη Β3 ή βιταμίνη RR) - 2,5 mg
β το δέρμα και καθώς βελτιώνει τοπικά την κυκλοφορία του αίματος, οδηγεί σε γρηγορότερη επούλωση της μελανιάς. Οι ρίζειταμίνη Β5 (παντοθενικό οξύ) - 0,3 mg
Βιταμίνη B6 (πυριδοξίνη)- 0,2 mg
Φολικό οξύ (βιταμίνη Β9) - 116 mcg
Βιταμίνη C (ασκορβικό οξύ) - 166 mg
Βιταμίνη Ε (τοκοφερόλη) - 3,7 mg
βιταμίνης Κ (fillohinon)- 0,8 mg
Βιοτίνη (Βιταμίνη Η) - 0,4 mg

Ιχνοστοιχεία
Κάλιο - 1000 mg
Ασβέστιο - 245 mg
Μαγνήσιο - 41 mg
Νάτριο - 33 mg

θείου - 190 mg
Φώσφορος - 128 mg
Χλώριο - 160 mg των ιχνοστοιχείων σε μαϊντανό 

 Σίδερο- 5,5 mg
Ιώδιο - 15 mcg
Μαγγάνιο - 2,7 mg
Χαλκός - 0,55 mg
Ψευδάργυρος - 0.9
Φθόριο - 110 mg
 

Ο Μαϊντανός έχει τονωτικές, διεγερτικές, ορεκτικές, ανακουφιστικές και καθαρτικές ιδιότητες. Χρησιμοποιείται κυρίως σαν διουρητικό. Έχει εξαιρετικές αντισηπτικές ιδιότητες, δυναμώνει γενικά το ανοσοποιητικό σύστημα και ενισχύει τη νεφρική λειτουργία με μία ήπια διουρητική δράση, "καθαρίζοντας" το αίμα. Συνιστάται σε περίπτωση απουσίας του της όρεξης, κατάθλιψη, ανορεξία, αναιμία, γαστρίτιδα και έλκη, ρευματισμούς και παθήσεις του πεπτικού συστήματος. Ο μαϊντανός ρυθμίζει δραστηριότητα των νεφρών και του ήπατος, διεγείρει την έκκριση των πεπτικών ενζύμων που λευκαίνουν τα δόντια, στην ενίσχυση των ούλων, δυναμώνει και ομαλοποιεί την κινητικότητα του εντέρου μεταβολισμό.

Ο μαϊντανός περιέχει αιθέριο έλαιο με αγγειοδιασταλτικές ιδιότητες. Αν εναποθέσεις τα κοπανισμένα φύλλα του μαϊντανού πάνω στη μελανιά σου, τότε αυτό θα συμβάλει στη διαστολή των τριχοειδών αγγείων κάτω από

το δέρμα και καθώς βελτιώνει τοπικά την κυκλοφορία του αίματος, οδηγεί σε γρηγορότερη επούλωση της μελανιάς. Οι ρίζες και οι σπόροι χρησιμοποιούνται ως αφέψημα. Αν σου είναι δύσκολο να φας μεγάλη ποσότητα φρέσκου μαϊντανού σε μια δόση, μπορείς να φτιάξεις τσάι. 

Θα το φτιάξετε ως εξής: Θα πάρετε 30 γραμ. (μια χούφτα) αποξηραμένα φυλλαράκια μαϊντανού και 2 φλιτζάνια κρύο νερό.Θα τα βράσετε και στη συνέχεια θα σουρώσετε.

Αλόη: ένα φάρμακο στη γλάστρα σας

γράφει ο μαθητής Ελευθέριος Ζανάκης

Η Αλόη η γνησία (Aloe vera), επίσης γνωστή ως φαρμακευτική αλόη, είναι ένα είδος εύχυμου φυτού που κατά πάσα πιθανότητα κατάγεται από τη Βόρεια Αφρική, τις Κανάριους Νήσους και το Πράσινο Ακρωτήρι. Η Αλόη η γνησία μεγαλώνει σε άνυδρα κλίματα και συναντάται ευρέως στην Αφρική και άλλες άνυδρες περιοχές. Το είδος είναι γνωστό για τη χρήση του σε εναλλακτικές θεραπείες με χρήση φυτών. 

Πολλές επιστημονικές μελέτες έχουν γίνει για τη χρήση της, κάποιες όμως έρχονται σε αντίθεση με αυτές. Παρά τις αντιθέσεις αυτές, υπάρχουν στοιχεία ότι εκχυλίσματα της αλόης της γνησίας μπορεί να είναι χρήσιμα στην περιποίηση για επούλωση πληγών και εγκαυμάτων, αλλά και για την αντιμετώπιση του διαβήτη και αυξημένων λιπιδίων στο αίμα. Αυτές οι θετικές επιπτώσεις θεωρούνται ότι οφείλονται στην παρουσία στοιχείων όπως πολυσακχαρίτες, ανθρακινόνη και λεκτίνες. 

Η Αλόη η γνησία είναι ένα φυτό που φτάνει γύρω στα 60 έως 100 εκ. σε ύψος. Τα φύλλα είναι παχιά και σαρκώδη, πράσινα προς το πράσινο-γκρι, με ορισμένες ποικιλίες να εμφανίζουν λευκά στίγματα στις επιφάνειες των φύλλων. Το περίγραμμα των φύλλων έχει μικρά λευκά αγκάθια. Βγάζει άνθη το καλοκαίρι, τα οποία κρέμονται από ένα και μόνο βλαστό που φτάνει τα 90 εκ. σε ύψος. Τα άνθη έχουν σωληνοειδή μορφή, με κίτρινη στεφάνη που φτάνει γύρω στα 2 έως 3 εκ. 

Οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι χρησιμοποιούσαν την αλόη τη γνησία για τη θεραπεία πληγών. Κατά το Μεσαίωνα, το κίτρινο υγρό που βρίσκεται μέσα στα φύλλα χρησιμοποιούνταν ως καθαρτικό. Αξίζει να σημειωθεί ότι η επεξεργασμένη αλόη που περιέχει αλοΐνη χρησιμοποιείται γενικά ως καθαρτικό, ενώ ο επεξεργασμένος χυμός από αλόη τη γνησία δεν περιέχει συνήθως σημαντικές ποσότητες αλοΐνης. Η αλόη η γνησία όταν τεμαχιστεί εκκρίνει δύο υγρά, τα οποία έχουν διαφορετικές επιδράσεις και ιδιότητες. Ο κιτρινο-πράσινος χυμός ο οποίος ως επί το πλείστον εκκρίνεται, όταν κοπεί η πράσινη επιφάνεια του φύλλου, είναι ερεθιστικός. Αυτός περιέχει την αλοΐνη η οποία έχει όμοια σύνθεση με το κόμμι. Από την άλλη, το διαφανές υγρό που εκκρίνεται από το εσωτερικό του φύλλου, είτε αυτό τεμαχιστεί ή συνθλιβεί, είναι καταπραϋντικό και λέγεται ότι βοηθά στην επούλωση. 

Η αλόη η γνησία χρησιμοποιείται στον τομέα της εναλλακτικής ιατρικής και στης οικιακής χρήσης πρώτες βοήθειες. Τόσο ο ημιδιαφανής εσωτερικός πολτός (ζελέ) όσο και η κίτρινη ρητινοειδής αλοΐνη χρησιμοποιούνται εξωτερικά για να ανακουφίσουν το δέρμα από τραυματισμούς και δερματικές δυσφορίες. Ως φυτοθεραπεία, ο χυμός της αλόης βέρα συνήθως πίνεται για την ανακούφιση από δυσφορία του πεπτικού συστήματος (καούρες). Κάποια σύγχρονη έρευνα προτείνει ότι η αλόη η γνησία ενδέχεται να επιβραδύνει σημαντικά την επούλωση μιας πληγής σε σύγκριση με τους συνηθισμένους τρόπους θεραπείας. Άλλες αξιολογήσεις σε τυχαίες και ελεγχόμενες κλινικές δοκιμές δεν έχουν παράσχει κανένα αποδεικτικό στοιχείο ότι η αλόη βέρα έχει κάποιο ισχυρό φαρμακευτικό αποτέλεσμα.

Σήμερα, η αλόη η γνησία χρησιμοποιείται εσωτερικά και εξωτερικά από τον άνθρωπο. Το ζελέ που βρίσκεται στα φύλλα χρησιμοποιείται για την ανακούφιση σε μικρής σπουδαιότητας εγκαύματα, πληγές, και διάφορες δερματικές παθήσεις, όπως το έκζεμα και η δερματοφύτωση. Ο χυμός χρησιμοποιείται για να αντιμετωπιστεί ποικιλία των παθήσεων του πεπτικού συστήματος. Η εναλλακτική ιατρική με τη χρήση φυτών για θεραπεία ήταν δημοφιλής στη δεκαετία του 1950, σε πολλές δυτικές χώρες. Οι ευεργετικές ιδιότητες από τη χρήση του ζελέ είναι σχεδόν άμεσες και, επίσης, προσθέτουν ένα επιπλέον στρώμα πάνω στις πληγές που λέγεται ότι μειώνει την πιθανότητα μόλυνσης. Έχουν γίνει πολύ λίγες μελέτες σχετικά με πιθανά οφέλη του ζελέ της αλόης της γνησίας με εσωτερική χρήση. Συστατικά της αλόης της γνησίας ενδέχεται να εμποδίζουν την ανάπτυξη όγκων. Υπήρξαν ορισμένες μελέτες σε ζώα που δείχνουν ότι το εκχύλισμα της αλόης της γνησίας έχει σημαντικές αντι-υπεργλυκαιμικές ιδιότητες και μπορεί να είναι χρήσιμο για τη θεραπεία του διαβήτη τύπου Β. Οι μελέτες αυτές δεν έχουν εφαρμοστεί σε ανθρώπους.

Τα πιο εντυπωσιακά καρναβάλια του κόσμου

Με τον τίτλο "Τα πιο εντυπωσιακά καρναβάλια του κόσμου" οι συμμαθητές μας Δημήτρης Τίτος και Τάνια Παπαδοπούλου μας παρουσίασαν σήμερα - δυό μέρες πριν από την τελευταία Κυριακή της Αποκριάς - εικόνες, με την κατάλληλη μουσική υπόκρουση, από τα μεγαλύτερα και πιο ξεχωριστά καρναβάλια που γίνονται ανά την υφήλιο. 

Ρίο Ντε Τζανέιρο, Βραζιλία 

Απλά ό,τι πιο φαντασμαγορικό μπορεί να δει το ανθρώπινο μάτι! Το καρναβάλι του Ρίο δεν θα μπορούσε να μην είναι πρώτο στη σχετική λίστα αφού η καρδιά ολόκληρης της υφηλίου τις ημέρες των αποκριών, χτυπάει εδώ. Samba, salsa, λαμπερά κοστούμια, ατελείωτος χορός και ξεφάντωμα μέχρι τελικής πτώσης.

Βενετία, Ιταλία 

Ένα από τα πιο μεγαλοπρεπή και ρομαντικά καρναβάλια είναι αυτό της Βενετίας, με παράδοση αιώνων μιας που χρονολογείται από τον 11ο αιώνα, όπου εορταζόταν επί 2 περίπου μήνες. Σήμερα πάνω από 3.000.000 επισκέπτες πηγαίνουν στη Βενετία για να θαυμάσουν τα υπέροχα κοστούμια και τις μάσκες.  

Ένα από τα σημαντικότερα events είναι ο διαγωνισμός για την καλύτερη μάσκα που γίνεται το τελευταίο Σαββατοκύριακο του Καρναβαλιού.

  Νίκαια, Γαλλία 

Οι παρελάσεις του καρναβαλιού διοργανώνονται από το 1876. Η  φημισμένη «Μάχη των Λουλουδιών» είναι μια από τις πιο φαντασμαγορικές εκδηλώσεις. Ο Βασιλιάς Καρνάβαλος πρωταγωνιστεί παντού, αυτός οδηγεί τις παρελάσεις και τους χορούς.

Πάτρα, Ελλάδα 
Πατρινό καρναβάλι για πάντα! 

Δε θα μπορούσαμε να μην το συμπεριλάβουμε στα καλύτερα του κόσμου.Μια κοσμογονία χρωμάτων, χορού, καλλιτεχνικής έκφρασης, δημιουργικής φαντασίας που ξεσηκώνει κάθε φορά όλη την πόλη, από την μια άκρη της ως την άλλη. Μετρά 180 χρόνια ιστορίας. 

Κολονία, Γερμανία  

Το καρναβάλι της Κολωνίας είναι ένα από τα δημοφιλέστερα και πιο παράξενα καρναβάλια της Ευρώπης. Κάθε χρόνο στις 11/11, στις 11:11 ξεκινά πρώιμα η καρναβαλική περίοδος στην Κολονία, όπου κάτοικοι και τουρίστες, ξεχύνονται στους δρόμους και κατακλύζουν τις πλατείες.

Τενερίφη, Κανάρια Νησιά 

Σ' αυτόν τον εξωτικό προορισμό κορυφαία εκδήλωση κατά την εορταστική αυτή περίοδο είναι η ανάδειξη της βασίλισσας που σηματοδοτεί και την έναρξη του ασταμάτητου γλεντιού! Οι δρόμοι γύρω από το λιμάνι πλημμυρίζονται από μελωδίες και χορευτές της salsa, δίνοντας τον ρυθμό για τρελό ξεφάντωμα! Το καρναβάλι της Τενερίφης είναι από τα πιο φημισμένα και μάλιστα κάποιοι το κατατάσσουν δεύτερο σπουδαιότερο μετά από εκείνο του Ρίο.

Λουκέρνη, Ελβετία 

Το καρναβάλι της Λουκέρνης μπορεί να μην είναι τόσο διάσημο όσο άλλα καρναβάλια, ωστόσο  είναι εξίσου ζωντανό και κεφάτο και σίγουρα ξεχωριστό. 
Κι αυτό γιατί οι κάτοικοι σηκώνονται από τις 5 τα χαράματα για να υποδεχτούν τον Fritschi, το σύμβολο του καρναβαλιού της Λουκέρνης και τη συνοδεία του.

 Ριέκα, Κροατία 

Ο δήμαρχος παραδίδει τα κλειδιά της πόλης στον «Αρχηγό του Καρναβαλιού» και ξεκινά επίσημα το καρναβάλι. Η παράδοση θέλει τους κατοίκους της Ριέκα να φορούν μάσκες με άσχημες μορφές και να κάνουν θορύβους για να διώξουν τις κακές δυνάμεις και να καλέσουν την άνοιξη.

 Νέα Ορλεάνη, ΗΠΑ 

Αποκορύφωμα των εορτασμών είναι η λεγόμενη Αμαρτωλή Τρίτη, Mardi Gras, η τελευταία Τρίτη πριν από τη νηστεία της Σαρακοστής, όπου όλοι τρώνε κρέας. Η Λεωφόρος του Αγίου Καρόλου είναι ο κύριος δρόμος των παρελάσεων του Καρναβαλιού.  Οι παρελάσεις, οι χοροί και οι πανηγυρισμοί στη Νέα Ορλεάνη γίνονται με πρωτοβουλία και έξοδα των κατοίκων της.

Τσικνοπέμπτη

Η Τσικνοπέμπτη είναι μια ετήσια τελετή, της οποίας η αρχή χάνεται μέσα στους αιώνες.

Ο λόγος που έχει καθιερωθεί να γίνεται αυτό ημέρα Πέμπτη είναι πως η ορθόδοξη πίστη θεωρεί σημαντικές τις νηστείες της Τετάρτης και της Παρασκευής, οπότε έγινε επιλογή της ενδιάμεσης ημέρας.

Το όνομα "Τσικνοπέμπτη" προέκυψε γιατί την ημέρα αυτή το δείπνο αποτελείται από κρέας ψημένο στα κάρβουνα, το οποίο πρέπει να έχει πάντα λίγο λίπος ώστε κατά το ψήσιμο να βγάλει την απαραίτητη "τσίκνα". Ακόμα και οι πιο φτωχοί άνθρωποι κάθε περιοχής, πρέπει να ψήσουν κρέας ώστε να μυρίσει το σπίτι τους και όλοι να ξέρουν ότι γιορτάζουν!

Παλιότερα στην ελληνική επαρχία οι άνθρωποι μοίραζαν πιατέλες με το τσικνισμένο κρέας σε όλη την γειτονιά για να στείλουν την μυρωδιά του ψητού σε κάθε άκρη του χωριού. Μαζί με την Τσικνοπέμπτη έχει καθιερωθεί πλέον και η ειδωλολατρική παράδοση του μασκαρέματος που υποτίθεται ότι διώχνει τα κακά πνεύματα του χειμώνα και βοηθάει έτσι στην εξασφάλιση μιας επιτυχημένης σοδειάς.

Η Τσικνοπέμπτη βρίσκεται στο μέσο των 3 εβδομάδων του εορτασμού του καρναβαλιού. Πρόκειται για τη Πέμπτη της 2ης εβδομάδας, της Κρεατινής.
Γιορτάζεται την Πέμπτη που είναι 11 ημέρες πριν την Καθαρά ∆ευτέρα. Είναι ημέρα χαράς αλλά και προετοιμασίας για τους Ελληνορθόδοξους χριστιανούς, καθώς η σαρανταήμερη περίοδος της Σαρακοστής πριν το Πάσχα πλησιάζει. Την μέρα αυτή επιβάλλεται από το έθιμο το ψήσιμο κρέατος στα κάρβουνα.

 

Το παστό της Τσικνοπέμπτης

Τσικνοπέφτη ήταν η μέρα που ετοίμαζαν το "παστό". Έβραζαν το λίπος με λίγο νερό, ραντίζοντάς το συγχρόνως με νερό. Το σούρωναν στη συνέχεια.
Αυτή ήταν η "γουρναλοιφή". Φυλαγόταν σε δοχεία (πήλινα).
Χρησιμοποιούνταν ως άρτυμα για όλη τη χρονιά.
Στον πάτο του λεβετιού (καζανιού) έμεναν οι τσιγαρίδες που νοστιμίζαν τα φαγητά (με χόρτα, αυγά, όσπρια).
Σε λεβέτι έβραζαν το κρέας με λίγο κρασί για να βγάλει λίπος, που με αυτό έβραζε. Έριχναν τα μπαχαρικά για νοστιμάδα κα τα λουκάνικα, αφού τα καθάριζαν από την καπνιά. Πρόσεχαν μη τσικνιστούν γιατί θα χάλαγε όλο το παστό.
Μετά το βράσιμο καθάριζαν το κρέας από τα κόκαλα, έκοβαν τα λουκάνικα και τα τοποθετούσαν σε λαγήνες (δοχεία πήλινα), και τα περιέχεαν με λίπος για να σκεπαστούν οι μεζέδες. Ήταν το φαγητό για όλο το χρόνο. Μ'αυτό φίλευαν και τους ξένους.
Ονομαστό φαγητό από παστό ήταν οι καγιανάδες, οι αλιμοκαγιανάδες με κρεμύδι κι αυγά.

 

Η Τσικνοπέμπτη ανά την Ελλάδα

• Στην  παλιά  Αθήνα το  μεγαλύτερο  κέφι  απ' όλες  τις  αποκριάτικες  μέρες  γινότανε  την  Τσικνοπέμπτη. Κι  αυτό  επειδή  τη  μέρα  τούτη, όπως  την  Καθαρή  Δευτέρα, όλος  ο  κόσμος  συγκεντρωνότανε  στο  λόφο  του  Αστεροσκοπείου, στο  Θησείο, κάτω  από  την  Ακρόπολη  ή  στις  Στήλες  του  Ολυμπίου  Διός, όχι  βέβαια  για  να  φάει  τα  νηστήσιμά  του  αλλά  για  να  καταβροχθίσει  το  σουβλιστό  του  αρνί, το  κατσίκι  του, το  κοκορετσάκι  του, τη  γαρδούμπα  του, να  πιει  την  ξανθιά  του  ρετσίνα  ή  το  κοκκινέλι  του  και  να  τραγουδήσει, να  χορέψει  και  να  πει  τα  ευτράπελά  του, που  τη  μέρα  αυτή  επιτρέπονταν  να  τα  λένε  μικροί  και  μεγάλοι, άντρες  και  γυναίκες, όσο  πικάντικα  κι  αν  ήτανε.
• Στην παλαιά πόλη της Κέρκυρας τελούνται τα Κορφιάτικα Πετεγολέτσια ή αλλιώς Κουτσομπολιά ή Πέτε Γόλια. Η πετεγολέτσα, το πετεγουλιό όπως το λένε οι Κερκυραίοι, δεν είναι άλλο από το γνωστότατο κουτσομπολιό. Η πετεγολέτσα πραγματοποιείται το βράδυ της Τσικνοπέμπτης, στην Πιάτσα κοντά στην τοποθεσία “Κουκουνάρα”, της πόλης τής Κέρκυρας.
• Στην Πάτρα έχουμε το έθιμο της Κουλουρούς. Η Γιαννούλα η Κουλουρού πιστεύει λανθασμένα πως ο Ναύαρχος Ουίλσον είναι τρελά ερωτευμένος μαζί της και πως έρχεται να την παντρευτεί. Γι’ αυτό ντύνεται νύφη και με τη συνοδεία των Πατρινών πηγαίνει να προϋπαντήσει τον καλό της στο λιμάνι. Γύρω της οι Πατρινοί διασκεδάζουν με τα καμώματά της.
• Στις Σέρρες ανάβονται μεγάλες φωτιές στις αλάνες, στις οποίες αφού ψήσουν το κρέας, πηδούν από πάνω τους. Στο τέλος κάποιος από την παρέα με χιούμορ αναλαμβάνει τα «προξενιά», ανακατεύοντας ταυτόχρονα τα κάρβουνα με ένα ξύλο.
• Στην Κομοτηνή καψαλίζουν την κότα που θα φαγωθεί την επόμενη Κυριακή (της Απόκρεω). Αυτήν την ημέρα τα αρραβωνιασμένα ζευγάρια ανταλλάσσουν δώρα φαγώσιμα. Ο αρραβωνιαστικός στέλνει στην αρραβωνιαστικιά του μια κότα, τον κούρκο, και εκείνη στέλνει μπακλαβά και μια κότα γεμιστή. Όλα αυτά πραγματοποιούν την παροιμία πως ο «έρωτας περνάει από το στομάχι».
• Στο Ηράκλειο της Κρήτης, μικροί και μεγάλοι περιδιαβαίνουν μεταμφιεσμένοι στους δρόμους και στις πλατείες της πόλης, τραγουδώντας και χορεύοντας.